Column Lessen uit de zaak-Wasilewski

Laten we wel wezen: waren de rollen omgekeerd geweest, er zou nauwelijks een haan naar gekraaid hebben. De schorsing van Delorge zou in een paar lijntjes vermeld worden in de krant, meer niet. Niet zo bij Wasilewski, niet zo bij Anderlecht. Dat is nu eenmaal het lot van een topclub. Dat is nu eenmaal het lot van een club die in het verleden maar al te vaak –en terecht- het gebrek aan ethiek in de voetbalwereld hekelde. Net dat maakt de houding van paars-wit –ongetwijfeld mede ingegeven door de titelstress die plots toeslaat- vandaag zo ongelukkig.

De bochten van Loeman

Anderlecht heeft wel degelijk een punt als het de warrige communicatie van scheidsrechter Loeman na de wedstrijd aanklaagt. De spelleider wrong zich in allerlei bochten om toch maar duidelijk te maken dat hij de bewuste fase niet gezien en dus ook niet beoordeeld had. Als dat wel het geval had geweest, zou het Sportcomité achteraf immers geen straf meer kunnen opleggen. Reglementair lijkt Anderlecht dan ook sterk te staan, maar paars-wits verzet tegen Wasilewski’s schorsing lijkt nauwelijks verzoenbaar met de ethische strijd die de club in het verleden voerde. Het getalm over het beroep tegen de schorsing –Anderlecht zou zelfs tot de laatste minuut van de beroepstermijn willen wachten om de schorsing aan te vechten om een deel van de schorsing zo naar volgend seizoen te kunnen overhevelen- past al helemaal niet in dat plaatje.

Weg met het onderscheid

Meer dan ooit stelt zich de vraag of het wel nuttig is enkel fases die de scheidsrechter niet heeft gezien of niet heeft kunnen beoordelen achteraf aan het oordeel van het Sportcomité te onderwerpen. Als de zaak-Wasilewski één ding heeft aangetoond, is dat dergelijk onderscheid niet langer te handhaven is. Ook grove fouten die de scheidsrechter wel halvelings gezien heeft, maar verkeerd ingeschat heeft (en bijvoorbeeld slechts met geel in plaats van rood bestraft heeft) zouden in de toekomst achteraf aangepakt moeten worden. Enkel zo kan het groeiend aantal aanslagen op onze velden teruggedrongen worden.

Het verzet hiertegen is echter groot. Scheidsrechters vrezen immers voor een aantasting van hun integriteit en geloofwaardigheid als bondscomités hun beslissingen achteraf onder de loep gaan nemen en eventueel zelfs in vraag zullen stellen (alsof dat niet het geval is wanneer scheidsrechters plots “op rust” worden gestuurd of naar tweede klasse worden verbannen). Niets is minder waar. Een hard en effectief vervolgingsbeleid zal het aantal grove fouten op onze velden alleen maar terugdringen, en het de scheidsrechters zo alleen maar makkelijker maken. Scheidsrechters zijn mensen, geen computers. Ze maken dus per definitie fouten. Door die fouten achteraf recht te zetten en de betrokken spelers toch nog streng te bestraffen, zal de frustratie tegenover de arbitrage alleen maar afnemen. Bovendien zullen scheidsrechters niet meer gedwongen worden zich in allerhande vreemde bochten te wenden, zoals Sam Loeman na Sint-Truiden – Anderlecht.

Trouwens, het omgekeerde gebeurt wél al: meer dan eens worden spelers vrijgesproken na een onterechte rode kaart. Het overkwam onlangs Benjamin De Ceulaer nog. Tijd om die lijn door te trekken, zodat we de wildgroei aan grote en minder grote fouten op onze velden eindelijk écht kunnen aanpakken.