Sporen met dronken Russen in museumstuk

Johan Walckiers tussen Wroclaw en Warschau

Johan, neem de slaaptrein naar Warschau, zeiden ze me. Dan heb je heel de dag nog voor je als je 's morgens aankomt, zeiden ze me. Een goed idee, zei ik eerst, daarna kwamen de bedenkingen en de zenuwachtigheid, maar niets kon aan de realiteit tippen. Eerst was er de stress om in het station te raken om 00u30, maar gelukkig had ik het nummer nog van de taxichauffeur die me eerder op de dag in recordtijd aan het Wroclaw Stadion had gebracht.

Koffers oppikken en recht naar het station, instructeerde ik Mirki (op twee ritten bouw je toch een vertrouwensband op en mag je elkaar bij de voornaam noemen). Mirki, de Poolse neef van Michael Schumacher, duwde zijn voet nog wat dieper in en vond ook de derde, vierde en vijfde versnelling en het wijzertje van de toerenteller zakte zelfs eens onder de 4000 toeren. Zodoende hadden we binnen de dertig minuten het hotel aangedaan en stonden we 16 kilometer verder aan het station. Net op tijd om de 'slaaptrein' te nemen.

De haakjes er rond zijn echt nodig in deze, want waar het concept slaap aan te pas kwam, is mij nog steeds vreemd. Het onding leek meer rechtstreeks weggelopen uit een film uit de jaren '40 en had sindsdien duidelijk ook geen opknapbeurt meer gekregen. Geen probleem, dacht ik: laten we er maar het beste van maken. Wat nog niet tot me doorgedrongen was, leek wel duidelijk het feit dat de Russen zich al meester gemaakt hadden van de meeste compartimenten. Weet je wat Russen doen als hun nationale ploeg gewonnen heeft? Drinken! En veel lawaai maken! En in elk compartiment met drie gaan zitten, dat er zeker niemand meer zin heeft om er bij te komen!

Vind je dan eentje vrij met maar één rugzak in, komt er doodleuk een beschoten Rus met spieren als dokkabels en een stierenek aandraven om te vertellen dat ik mag blijven zitten, maar dat er straks vier vrienden op bezoek komen om wodka te verorberen. "Drink, drink, lots of wodka", vertelde stierenek me in zijn beste Engels.  Als bewijs doet hij de rugzak open en laat een assortiment van de nationale drank bewonderen waar een normaal café jaloers op zou zijn.

Geen goed idee leek me dat en gelukkig was er nog één compartiment te vinden waar maar één persoon in zat. Zelfs geen Rus, maar een heel vriendelijke Pool genaamd Roman. De jongeman had geen druppel gedronken en bood zelfs heel vriendelijk aan me wakker te maken wanneer ik moest uitstappen en te helpen mijn hotel te zoeken. Een verademing, geloof mij vrij.

Respect ook voor de man, want binnen de vijf minuten lag hij in slaap ondanks het geschreeuw: Russia, Russia, Russia... (de plaat bleef maar hangen) uit de aanpalende compartimenten. Vijf uur lang heb ik zijn voorbeeld proberen volgen, maar het uiteindelijk toch opgegeven. Dan maar een dagboek schrijven...