Dirty cops (3)

Tomas Taecke in Kharkov

De voorbije dagen maakten we kennis met Donetsk, waar we binnenkort tien dagen de tijd moeten zien te doden.  De stad waar iedereen dol is op landskampioen Shakthar valt goed te vergelijken met een Russische grootstad. De mensen spreken er Russisch, zijn op Rusland gericht en of Oekraïne nu onafhankelijk is of niet maakt voor de meesten van hen niet zo heel veel uit. Toch brak er een volksfeest uit nadat 'Sheva' zijn vaderland voorbij Zweden had geloodst. Enkele uren daarvoor woonden we Frankrijk-Engeland bij in de imposante Donbass-Arena. Net als de partij was ook de sfeer niet zo bijzonder. Enkel toen de Russen gezamenlijk hun kelen openzetten daverde de oranje-zwarte tempel. Ondergetekende droomde er al jaren van om een wedstrijd van Engeland op een kampioenschap bij te wonen, maar door de logistieke problemen is hun doorgaans fantastische support op dit toernooi toch tegenvallend.
 
Onze contactpersoon in Donetsk is - net als het gros van de Oekraïners waarmee we reeds in contact kwamen - onvoorstelbaar gastvrij. Zijn Siberische vriendin zag een droom uitkomen wanneer ik haar zoals afgesproken een paraplu in kant -ja dat bestaat- uit Brugge kon overhandigen. Niet alleen is het enorm verrijkend om dag in dag uit met lokale mensen op stap te zijn, het is ook noodzakelijk. Communiceren is en blijft een enorm struikelblok, al is er voor elk probleem wel een oplossing. Google translate werd de voorbije dagen bijvoorbeeld net iets vaker aangewend dan normaal.

Bij het verlaten van Donetsk werden we na enkele kilometers door een agent aan de kant gezet. Op het eerste zicht voor een routinecontrole, maar niets was minder waar. "Alcohol", zei de man. "Ik ruik alcohol in de wagen". Best bijzonder aangezien ondergetekende en zijn passagier al minstens vijftien uur sober waren. Een valse blaastest 'bewees' het tegendeel en de agent maande ons aan naar het ziekenhuis mee te komen. De agent bleef maar dreigen in de hoop dat uw reporter wat geldbriefjes bij zijn buit onder het dashboard zou gooien, maar dat was niet meteen zijn plan. Uiteindelijk liet de agent ons na overleg met zijn collega toch gaan en konden we het traject naar Kharkov snel hervatten. Als buitenlander kom je hier eenvoudig mee weg, maar Oekraïners blijken op die manier dus ook wel wat 'tolgeld' te betalen wanneer ze het land doorkruisen.

Donetsk-Kharkov (300km) is op zich geen al te lastig traject, al beslist de gps daar vaak anders over. Bij het herberekenen van de route werden we langs een verbindingsweg geleid die bijna de laatste werd waarover mijn auto ooit had gereden en bovendien plots gewoon ophield met bestaan (foto). Wanneer je in die contreien dan nog eens een Oekraïense meid met een t-shirt van een Izegemse kledingzaak tegen het lijf loopt, weet je het even niet meer. Hopelijk brengen we de eigenaar van de zaak hiermee niet in diskrediet, maar toch is onze redactie benieuwd op welke manier dat shirt ooit vanuit Izegem in de steppe is beland. Uiteindelijk vonden we toch de juiste route en bereikten we voor het vallen van de avond de oranje enclave. Samen met de Duitsers en heel wat Russen gaven de Nederlanders de fanzone heel wat kleur. Onze redactie pufte na Rusland-Polen uit in enkele hippe etablissementen waarlangs we door onze nieuwe contactpersoon geleid werden. Eén van de Duitsers, die ons gezelschap in de loop van de avond vervoegden, zorgde voor een absoluut hoogtepunt. Nadat hij eerder zijn pols had gebroken, tuimelde hij nu bovenop zijn arm van een podium. Straks gaan wij Nederland-Duitsland bekijken maar ik vrees dat dit voor onze onvoorzichtige vriend niet langer het geval zal zijn. Wordt vervolgd.

Lees hier ook deel 1 en deel 2 van het EK-dagboek Oekraïne.