"Ik was in Donetsk, dus vrees ik niets meer"

Tomas Taecke in Donetsk

Na het tweede Oranje-luik van deze trip zijn we opnieuw in Donetsk aanbeland. Ditmaal om hier tien dagen te blijven alvorens het richting finale in Kiev gaat. Tijdens ons tweede bezoek aan Kharkov werden onze noorderburen door Cristiano Ronaldo in diepe rouw ondergedompeld. Of je nu voor- of tegenstander bent van CR7: telkens hij aan de bal komt houdt het stadion zijn adem collectief in. Er hangt een soort elektriciteit in de lucht die niet veel voetballers met zich meebrengen. En daar gaat het uiteindelijk om. Zelfs zonder een uitmuntende Ronaldo bleek in de eerste groepswedstrijd tegen Duitsland al dat Portugal op dit EK nog een rol zal spelen.

In tegenstelling tot vele Oranje-haters - waarvan het merendeel nauwelijks weet waarom - heeft ondergetekende het wel voor Nederland en zijn inwoners. De ontgoocheling was na afloop van de partij in de mixed zone op de gezichten van de spelers af te lezen. De trots en het lef ruimden plaats voor schaamte en frustratie. Onder andere Huntelaar en Van Bommel moesten de lippen stijf houden en hadden er liever wat anders uitgegooid dan de doorgaans standaard antwoorden. Ook de fans dropen af: zij houden alvast geen al te beste herinneringen over aan twee weken Kharkov. Het optreden van Armin Van Buuren in de fanzone in de aanloop van Nederland-Duitsland was volgens mij voor hen het hoogtepunt.

"De grootste schurken worden hier aanbeden"

Zoals eerder vermeld valt de trip van Kharkov naar Donetsk best wel mee. Halverwege het 300 kilometerslange traject werden we nogmaals tot stilstand gebracht door de lokale hustlers in uniform. Voor een zogenaamde snelheidsovertreding - de knipperende tegenliggers zorgen er doorgaans voor dat je de agenten niet in volle vaart voorbijschiet - werden we in het kantoor op het matje geroepen. Opnieuw werd ons de keuze voorgelegd: of het officiële 'protocol' volgen, of de traditionele minnelijke schikking waarbij onder tafel wat briefjes van hand verwisselen. Ondertussen leerden we dat er ook nog ene derde mogelijkheid bestaat: even langs de neus weg vermelden dat je een buitenlandse journalist bent, waarbij de ordehandhavers gemiddeld een halve meter van hun stoel wippen. Vooraleer die woorden koud zijn, is de gaspedaal meestal opnieuw volledig ingedrukt.

Later op de avond legt onze vriend Dmitry in Donetsk uit hoe dit allemaal in zijn werk gaat. Oekraïense - en in het oosten eerder Russische - maffia controleren het hele gebeuren. Via een piramidesysteem komt het geld bij de grootste schurken terecht, die in deze landen volgens ons contact het hoogste aanzien genieten. "Hoe slechter je hier bent, hoe meer de mensen van je houden". Zo is Rinat Ahkmetov koning in Donetsk. De steenrijke oliebaas liet de Donbass Arena uit de grond schieten en controleert de hele streek. Ahkmetov is goed bevriend met president Viktor Janoekovitsj en maakt ook deel uit van het parlement. Hoewel dit nooit is bewezen, staat hij naar verluidt aan het hoofd van een criminele organisatie die zich bezondigt aan allerlei wanpraktijken. In het Westen van het land worden t-shirts van het volgende opschrift voorzien: 'Now I fear nothing, I've been to Donetsk'.

Dit deel van de redactie blijft zoals gezegd tien dagen in deze industriestad vertoeven. Vooraleer we de kwart en halve finale straks van de nodige commentaar en analyse zullen voorzien, wacht ons eerst nog de laatste groepswedstrijd tussen Oekraïne en Engeland. Opnieuw een 'massive game' in één van de mooiste stadions ter wereld. De Donbass Arena heeft echt alles en is vooral na zonsondergang fabelachtig (foto). Mogelijk is dit dinsdagavond het decor voor een Oekraïens volksfeest. Hoewel hij dit zijn Oekraïense makkers van harte gunt, hoopt uw reporter toch de Three Lions in de volgende ronde te zien. Wordt vervolgd.

Hier kan u ook deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5 van dit dagboek lezen.