Interview Jacobs: "Volgens mij weet Lucas het allemaal niet meer"

Door Sander De Graeve

U staat er nu al wat verder van, hoe kijkt u terug op die vier seizoenen als hoofdcoach van Anderlecht?

“Als een periode die voorbijgevlogen is, niet alleen omdat het druk met zich meebracht maar ook omdat het gewoon druk was. Alles is er anders dan wanneer je in een gewone club trainer bent. Had men mij vijf, zes jaar geleden gezegd dat ik die job zou uitvoeren en het vier jaar zou volhouden zou ik gezegd hebben dat dat onmogelijk was. Niet omdat ik aan mezelf twijfelde maar omdat zoiets niet in je carrièreplanning staat, al heb je die nooit als coach. Achteraf gezien heeft die periode mij veel ervaring en wijsheid bijgebracht. Je bent natuurlijk nooit volleerd.”

Was het aan het einde van die vier jaar echt op?

“Het was niet makkelijk. Op een bepaald moment moet je je kunnen afzonderen en de balans opmaken. Waar zit ik nu? Hoe voel ik de zaken aan? Al die dingen zet je onder elkaar en dan kijk je wat voor iedereen het beste lijkt. In november liet ik mijn besluit al weten aan Van Holsbeeck. Eens ik zo’n beslissing neem, is dat definitief en heb ik daar achteraf geen spijt van. Voetbal is dan wel emotie, soms moet je onomkeerbaar in alle objectiviteit kunnen handelen. Het belangrijkste was toen dat het niet duidelijk werd dat ik al besloten had om ermee op te houden. Het seizoen was namelijk nog volop bezig.”

"Vanden Stock zag in mij
een soort Arsène Wenger"

“Het leven gaat ook door. Men zegt vaak: ‘de trainer is een passant.’ Dat is ook zo, als je daarmee niet kan leven moet je er niet aan beginnen. Meestal wordt die uitdrukking gebruikt als het minder goed gaat maar ook als je succesvol bent ervaar je dat zo. Roger Vanden Stock zei me ooit: ‘We zien in u een soort Arsène Wenger.’ Toen werden ook andere pistes geopperd om verder te werken als een soort van technisch directeur. Daar heb ik me van in het begin van afgezet. Ik was trainer van de club, punt andere lijn.”

U heeft het over een onomkeerbare beslissing. Voor de buitenwereld leek het echter alsof u uw afscheid al aangekondigd had na de zware blessure van Marcin Wasilewski.

“Dat was een enorm grote fout. En waarom dat zo’n fout was heeft Roger Vanden Stock me toentertijd duidelijk laten weten: ‘Als je in een lopend contract om het even welke beslissing neemt moeten je werkgevers als eerste op de hoogte gebracht worden. Nu zit jij met een probleem en wij ook.’ Dat het de emotie van het moment was, wil ik nu ook niet gezegd hebben, er speelde meer. Natuurlijk word je aangegrepen door een beenbreuk. Ik wil de hele polemiek van opzettelijk of niet nu niet opnieuw opstarten. Het gaat om een speler van Anderlecht die zijn been breekt met alle leed dat erbij komt. Dat reken ik tot de risico’s van het vak, gelijk welke speler kan dat tegenkomen. Het is niet omdat er een trainer een hartinfarct krijgt op de bank, dat ik ermee moet ophouden.”

“Wat me vooral aangeg repen heeft en waar ik nog steeds mee zit, is alles wat rond het geval gebeurd en niet gebeurd is. Ik zeg niet dat een match dan stilgelegd moet worden maar aan de rust voelde ik me daar niet meer thuis. Ik vond het onbegrijpelijk dat alles voortging alsof er niets gebeurd was. Na de rust werd er verder op los getrapt en getrokken dat het een lieve lust was. Ik vroeg me af of mensen, op zo’n moment, nu zo teruggebracht zijn tot hun dierlijk instinct dat er geen ruimte voor inkeer mogelijk is. Ik voelde met op dat moment machteloos.“

"Toen dat gebeurde haatte ik het voetbal"

“Hoe belangrijk het winnen van een wedstrijd voor beide partijen ook is, hoe hard de vete met Standard ook was, dat niemand bij zo’n gebeurtenis even stilstaat en zich afvraagt waar we in godsnaam mee bezig zijn vind ik onbegrijpelijk. Ik benadruk dat mijn reactie exact hetzelfde zou geweest zijn moest het Witsel zijn die met een gebroken been van het veld ging in plaats van Wasilewski.”

U besliste uiteindelijk om door te gaan, wat zorgde voor de déclic?

“Tijdens een gesprek met de voorzitter. Hij vertelde me dat hij ook vaak twijfelde of het allemaal nog wel moest maar dat het geen zin had om je zo snel gewonnen te geven. Ook gesprekken met andere mensen hebben me tot inkeer gebracht. Ik hinkte op twee gedachten. Toen dat gebeurde haatte ik het voetbal grondig, alles wat errond gebeurde was niet koosjer. Langs de andere kant was voetbal hetgeen waar ik van hield. Iets dat ik graag deed en al heel lang deed.“

U werkte bij Anderlecht natuurlijk samen met Lucas Biglia, begrijpt u zijn actie van deze winter?

“Ik denk dat de situatie van Lucas er met de jaren moeilijker op werd. Hij heeft ontegensprekelijk de kwaliteiten om in een betere competitie te spelen, het feit dat hij in de brede kern van Argentinië zit bewijst dat. De aanbiedingen waren vaak niet concreet genoeg of onvoldoende voor Anderlecht of Lucas zelf. Ik merkte ook af en toe dat hij niet wist waar hij aan toe was. Twee jaar geleden waren we op winterkamp in La Manga en toen was er plots sprake van Galatasaray. Ik zag aan zijn gezicht, Lucas is een gevoelige jongen, dat er iets mis was. Ik sprak hem erover aan en vroeg hem of er iets van aan was. Hij zei me: ‘Er is sprake van maar feitelijk interesseert het me niet’. Ik gaf hem de raad dat hij als speler de eindbeslissing moet hebben. Ook al geven ze hem bakken geld, als hij er geen goed gevoel bij heeft moet hij dat meteen duidelijk maken.”

“Dat was twee jaar terug en soortgelijke verhalen hebben zich intussen opgestapeld. Ik denk niet dat zijn actie gericht was tegen Anderlecht. Volgens mij was het gewoon een uiting van het feit dat hij het niet allemaal meer weet. Wat ook voor hem pleit is dat hij, bij mijn weten, nooit arrogantie uitte tegenover anderen. Hij speelde met wereldsterren als Messi maar ging er zich niet anders door gedragen. Er zijn veel spelers die dat wel zouden doen.”

Morgen heeft Jacobs het over zijn huidige job bij FC Kopenhagen.