Analyse Waarom de titel geen utopie is voor Zulte Waregem

Door Aernout Van Lindt

Je kan het in een analyse over de sterktes van Zulte Waregem uiteraard ook hebben over de mix tussen jong en oud en de spelstijl, waarbij een snelle omschakeling soms het succesrecept lijkt te zijn. Als je de spelers van Essevee soms eens bezig ziet tijdens de week, zie je dat de mayonaise pakt: de groep hangt wonderbaarlijk aan elkaar en gaat soms grappend en grollend met elkaar om en blijft toch enorm professioneel. Maar Zulte Waregem is veel meer dan dat …

Snelle omschakeling … naast het veld

De volgende wedstrijd wordt altijd voor een stuk al gewonnen of verloren in de reactie na een wedstrijd. Waar John van den Brom en Bram Nuytinck zwaar uit hun rol vielen na het verlies op Zulte Waregem, blijven Dury en de spelers voorlopig vrij rustig. Blij na een overwinning met de nieuwe driepunter en steeds blakend van ambitie, maar zonder al te euforisch te gaan worden.

Maar vooral: nooit extreem negatief na een al dan niet discutabele nederlaag. Na de thuisnederlagen tegen Club Brugge en Standard, waarin telkens een of meerdere tegendoelpunten vielen uit een buitenspelsituatie, werd er niet giftig gereageerd op de spelleiding. Met een milde ironie en een ‘volgende keer beter’-mentaliteit kon de club de knop altijd binnen de 24 uur omdraaien.

Het Zulte Waregem dat we de voorbije week zagen schitteren in Brugge en tegen Anderlecht deed niet vermoeden dat diezelfde club een week voordien in de touwen hing na een uppercut van Standard, ook al zaten de spelers na die wedstrijd zichtbaar in een put.

Geen tijd voor een vedette

Je kan bij Zulte Waregem geen naam plakken op de man die nu echt zorgt voor de meeste punten. Bossut hield een aantal weken na elkaar de nul en was een grote succesfactor, maar ondertussen heeft ook die andere doelman Bruzzese zich even een heldenstatus weten te verwerven met enkele knappe saves in Brugge en tegen Anderlecht.

En ook op het veld is het elke keer wel iemand anders die schittert: de ene week tovert de Kleine Generaal Berrier iets uit zijn hoed, de volgende week doet Mbaye Leye weer grootse dingen. Zij hebben samen een aandeel in vele doelpunten, maar vaak gaat er een mooie collectieve actie vooraf aan een doelpunt.

De fauw kan infiltreren van op de rechterflank, Godeau doet soms hetzelfde op links. Werkmieren Malanda en Delaplace zorgen steevast voor gevaar en dan is er ook nog het grote talent van een Thorgan Hazard. En ook het centrale duo staat vaak pal indien nodig. Conclusie: iedereen is dit jaar al eens de held van het team geweest en er is geen tijd om te kiezen voor een echte vedette. De Gouden Schoen winnen wordt zo veel moeilijker dan de titel pakken.

Psycholoog

Doordat er geen echte vedette is, is er ook geen wrevel op of naast het veld. De manier waarop de spelers het hele seizoen beleven is soms zelfs ontroerend om te zien. Een geblesseerde Jens Naessens zat dit weekend in de spionkop tegen Anderlecht om zijn medespelers echt te helpen aanvuren en Sammy Bossut was blij als een klein kind bij het tweede doelpunt van Zulte Waregem. Dat zou je elders minder vlug zien van een (eventjes) gepasseerde speler.

De man achter dat succes is ongetwijfeld Francky Dury. Hij komt echt over als een manager naar Engels model en is meer coach dan echt trainer. Hij praat als een echte psycholoog met zijn spelers en dat rendeert: Malanda voelt zich na transferperikelen weer opperbest in het Regenboogstadion, Conté zie je week na week openbloeien bij de coach die hij zijn tweede vader noemt en ook Bruzzese is na een gesprek met Dury een meer zelfzekere doelman geworden.

Het groenste gras is dat aan de Gaverbeek

Dury heeft na een avontuur bij Gent begrepen dat hij bij een ploeg als Zulte Waregem misschien wel het beste tot zijn recht kan komen. De structuur is ondertussen ook geprofessionaliseerd bij de West-Vlamingen, waardoor hij nu ook meer dan ooit de coach kan zijn die hij wil zijn.

Hetzelfde kan je ook zeggen voor bijvoorbeeld Leye en Berrier: beiden zijn teruggekomen naar de vertrouwde stal en vinden daar elkaar in vele wedstrijden blindelings, omdat ze op elkaar kunnen bouwen. Daarmee kan je stellen dat het gras soms misschien wel groener is aan de overkant, maar dat Dury en zijn poulains ondertussen begrepen hebben dat het mooiste gras aan de Gaverbeek groeit.

Ook letterlijk kan je dat overigens stellen: na een zware winter waar vele velden werden afgekeurd wegens winterweer lijkt ook de grasmat van Essevee zich te spiegelen aan het gevoel van de spelers: blakend van gezondheid en fitheid.