Een echte leerschool voor Van den Brom

Champagnevoetbal… een holler begrip is er de laatste jaren toch niet meer geweest in het Belgische voetbal. Laat ons eerlijk zijn: hoe vaak zagen we voetbal met die stempel waardig de voorbije jaren in het Astridpark? Wel, John Van den Brom bracht daar voor de winterstop verandering in. Anderlecht bracht weer het voetbal waar het zo kritische paars-witte publiek al jaren naar smacht. Dat werd bovendien gekoppeld aan prima resultaten én een ticket voor de Champions League: Herman Van Holsbeeck wreef zich breed glimlachend in de handen met zijn keuze. Niet iedereen in de bestuurskringen stond immers voor de volle honderd procent achter het aanstellen van de Nederlander.

Biglia
Men was het er intussen roerend over eens dat John Van den Brom een verademing was, een ideale trainer voor Anderlecht. Niemand wist toen dat de miserie nog moest beginnen. Eigenlijk begon het al tijdens de winterstop met de herrie rond Lucas Biglia. Dát en het laattijdig terugkeren van Mbokani op de Afrika Cup werden met de mantel der liefde bedekt. De club en Van den Brom kozen bewust voor de zachte aanpak.

Maar ook de resultaten bleven uit. Spelbepalende jongens gaven niet meer thuis en de motor begon flink te sputteren. Bovendien miste Anderlecht zo veel strafschoppen dat het zielig werd. Voor het eerst nam de nervositeit toe. Bij Van den Brom én het bestuur. Iedereen herinnert zich in de play-offs het interview van John Van den Brom na de nederlaag tegen Zulte Waregem. De ontgoocheling was te groot. John is een man van emoties. Als een gelukkig kind meevieren met de spelers bij een belangrijke zege en zich afreageren bij een pijnlijke nederlaag. Na die nederlaag bij Zulte Waregem zat de coach zeer diep. Hij kreeg dan ook zowat heel het land over zich. De druk was op dat moment - na een hele reeks tegenvallende resultaten - bijna ondraaglijk geworden.

"John Van den Brom maakte voor het eerst kennis met de druk van een topclub. Dit moest hij trotseren in zijn weg naar de top"

Veel druk
Onderschat die druk bij RSCA niet. Anderlecht is de enige club in België die altijd voor de titel gaat. Een club die er nooit doekjes om zal winden of zich verschuilt achter de meest idiote clichés. Menig trainer hebben we zien verkrampen bij Anderlecht. Herinnert u zich het cynische interview van Ariël Jacobs nog bij Wouter Laarmans na de match tegen AA Gent in 2009? De brave man was nauwelijks nog herkenbaar. Ook hij leek door de jaren heen meermaals te bezwijken onder de kolossale druk. Van den Brom maakte voor het eerst kennis met de druk bij een topclub. Geloof ons: dat is in niets te vergelijken met de stress die bijvoorbeeld Mario Been bij Genk voelt.

We brengen de soms wat té emotionele communicatie van John dan ook graag onder de noemer kinderziektes. Dit moest Van den Brom trotseren in zijn weg naar de top. Volgend seizoen zullen we deze mildheid niet meer aan de dag leggen bij dezelfde fouten. Over het sportieve dan: wat waren die resultaten toch slecht naar het einde toe. Zonder eerdere lof en kwalificatie voor de Champions League zat John nu al lang terug in Amersfoort. Het dieptepunt was de omschakeling in de play-offs naar een 4-4-2. Ja, dat pakte goed uit tegen Club Brugge in de tweede helft. Maar wat werd dat een week later een marteling om naar te kijken tegen Zulte Waregem. Telkens die lange bal, champagnevoetbal was nooit zo ver weg als toen.

Veerkracht
Anderlecht zou Anderlecht niet zijn als het - wanneer het water tot aan de lippen staat - zich herpakt. De wederopstanding werd ingezet tegen Standard. Met enkele prima ingrepen tegen RC Genk tijdens de wedstrijd - ook dat is het handelsmerk van John - trok de Nederlander helemaal het laken naar zich toe. Royal Sporting Club Anderlecht verdient de titel op basis van het hele seizoen. Het eerste jaar van Van den Brom werd een parcours met flink wat hindernissen - zeg maar gerust met enkele cols van buiten categorie. De eindzege smaakt alleen maar des te zoeter. All's well that ends well.