Analyse Het Hazardcomplex van Santos

Door Sander De Graeve

We zagen Santos in Barcelona aan het werk. Het was een ploeg zonder ingevingen, volledig beroofd van hun creativiteit na het wegvallen van Ganso vorig jaar en vooral Neymar nu. De 8-0 was geenszins overdreven. De Braziliaanse topclub had last met passes over vijf meter en zelfs de 'nieuwe Neymar', Neilton, kon haast geen enkele actie met een positief resultaat op de mat leggen.

De gelijkenis met het Hazardcomplex bij Lille OSC van dit seizoen was onmiskenbaar. We zagen de Fransen aan het werk tegen Valencia, Bayern en BATE in de poules van de Champions League. Driemaal werd er verloren in eigen huis, het nagelnieuwe Grand Stade dan nog wel. Het vertrek van Hazard werd bij Rijsel een ramp.

De overschot? Een hoopje alibi-voetballers

Wat overbleef bij beide ploegen, Rijsel en Santos, was een hoopje alibi-voetballers die het seizoen ervoor gewend waren om de bal naar die ene topper te spelen. Buiten Hazard vertrokken van de grote namen bij Rijsel enkel Cole en doelman Landreau in de zomer. Toch leek het spel werkelijk nergens naar, en we spreken hier niet over het begin van het seizoen. In november en december was het nog steeds doffe ellende. Lille haalde als vervanger Marvin Martin, maar die kon de nummer 10 nooit waardig dragen in zijn eerste seizoen. Hij eindigde met 0 goals in 45 wedstrijden.

Wat ploegen niet mogen doen is zich blindstaren op één enkele speler. Bij Santos prijkte op haast al het promotiemateriaal enkel Neymar. Ook in Rijsel was Hazard dé man, de enige van wie men iets verwachtte. Dat creëert bij de ploegmaats een verkeerd beeld: te gerust wanneer de ster meespeelt, dolle paniek wanneer het zonder Hem moet. Teams houden het best in het achterhoofd, stel niet één speler op een verhoogje, maar het hele team. Doe je het niet, dan ga je na het vertrek van je grote ster een rampseizoen tegemoet.