De Champions League: Het zwarte beest van Ariel Jacobs

Door Sander De Graeve

Jacobs' strijd om in de poulefase voor de beker met de grote oren te geraken begint in het seizoen 2008/2009. Jacobs nam enkele maanden daarvoor de scepter over van Franky Vercauteren en pakte de beker. In de voorrondes van de Champions League liep het fout tegen BATE Borisov. Thuis liep Anderlecht een smadelijke 1-2 nederlaag op, in Wit-Rusland speelde het 2-2 gelijk.

Het jaar erop begon erg hoopgevend. Anderlecht speelde een prachtwedstrijd tegen Sivasspor, het werd 5-0 in het Astridpark. De terugwedstrijd was heel wat minder. Toen kraaide er echter geen haan naar het 3-1 verlies, de kwalificatie voor de volgende ronde was binnen. In die laatste voorronde wachtte het grote Olympique Lyon. De Fransen bleken veel te sterk voor de Brusselaars. Na twee wedstrijden prijkte een ruime 8-2 in de kranten.

Het drama van de penaltystip

De laatste keer dat Ariel Jacobs bij Anderlecht een gooi naar de poules van Champions League deed was in 2010/2011. De uitschakeling tegen Partizan Belgrado zindert in Brussel nog steeds na. Eerst was er die prachtige own-goal van Jan Lecjaks. De Tsjech poeierde de bal tot ontzetting van Silvio Proto in de eigen winkelhaak.

De terugwedstrijd zou zo mogelijk nog dramatischer worden. Na een 4-4 stand over twee wedstrijden moesten er penalty's aan te pas komen. Het betekende het begin van het strafschopcomplex dat Anderlecht nu nog steeds parten speelt.

Na de laatste landstitel bij Anderlecht trok Jacobs naar Kopenhagen waar hij door Rijsel naar de Europa League verwezen werd. In dat seizoen pakte hij meteen het kampioenschap. In Denemarken geeft dat recht op rechtstreekse kwalificatie voor de poules van de Champions League. Het zou dus eindelijk lukken voor de aimabele coach. Een twee op vijftien aan het begin van het seizoen besliste er uiteindelijk anders over. Exit Ariel Jacobs. Nog steeds geen hymne voor de oefenmeester.