Interview Het ongelooflijk relaas van Najar: '5000 dollar om illegaal de grens over te kunnen"

Door Johan Walckiers

Vader Najar, werknemer in een suikerbedrijf, en moeder, huisvrouw, hadden beslist dat ze voor hun kinderen een beter leven wilden. In 2007 trokken beiden naar de Verenigde Staten om er de komst van hun kinderen voor te bereiden. Een illegale reis vanuit Honduras brengt immers kosten met zich mee. "Mijn vader en moeder moesten hard werken om ook ons naar de VS te laten overkomen", begint Najar zijn ongelooflijk relaas. "Voor elke persoon moet je 5000 dollar betalen aan 'een gids'. Die begeleid je dan van Honduras naar de grens met de VS."

"Hele familie kreeg verblijfsvergunning dankzij mij"

Een reis van grofweg 3.300 kilometer door de meest onherbergzame streken en door de woestijn langsheen Guatemala en heel Mexico. "Schrik? Nee, dat had ik niet. Die gids had al veel mensen de grens overgeholpen. Het duurde vijftien dagen van het moment dat ik vertrok tot ik in de VS was. De eerste dertien dagen zorgde de gids voor rustplaatsen en eten, maar de laatste twee dagen was er niets, alleen woestijn. Het was rusten wanneer je moe was en dan zo snel mogelijk verder trekken. Op vervoer moesten we ook niet rekenen, simpelweg omdat er geen enkele auto of vrachtwagen reed."

In alle stilte stak Najar de grens over om zes staten verder uiteindelijk in Washington te belanden. "Mijn ouders hadden daar familie en vrienden, dus dat was de meest logische plaats", aldus de man die dus zonder papieren in het land verbleef. "Vier maanden duurde het voor mijn papieren in orde waren. Toen ik met mijn studies begon en ik een contract tekende bij DC United maakten zij alles in orde. Ook voor mijn familie. Het is een beetje dankzij mij dat zij hun verblijfsvergunning kregen ja."

"25.000 dollar voor hele familie"

Want Najar was niet de laatste van de familie die de geheime reis ondernam. "Mijn twee broers (Cristhyan en Denis, die nu nog bij DC United spelen, nvdr.) kwamen nog na mij en maakten dezelfde trip. Mijn zusje, de jongste van ons vier, kon legaal het land binnenkomen. Maar in totaal moesten mijn ouders dus 25.000 dollar neerleggen om ons vijf Amerika binnen te krijgen. Ze hadden wel al iets opzij gelegd, maar daar moesten ze toch nog even voor werken."

Maar daar sta je dan. 13 en geen flauw benul van de taal en de cultuur van je nieuwe land. "Het was mooi en moeilijk, het was anders", knikt Najar. "Ik heb even nodig gehad om me aan te passen, maar in Amerika leer je snel bij."

Spijt heeft de 20-jarige Najar niet. "Ok, ik moest mijn vrienden achterlaten, maar ik was blij dat ik weer bij mijn familie was. Het was de beste beslissing die mijn ouders konden maken. Als ik daar was gebleven, speelde ik nu misschien nog op straat of in een klein team. Prof zou ik niet geworden zijn", beseft hij.

"Ik leerde mijn vrouw kennen in de kerk"

Voorlopig heeft hij enkel een Hondurees paspoort, maar de procedure voor een Amerikaans is ingezet. In Amerika kwam hij terecht bij DC United, dat in hem wel iets zag. Op zijn 17de maakte hij zijn debuut voor de club en uiteindelijk was er zelfs even sprake dat hij voor de VS zou gaan voetballen. "Het was dankzij een vriend van mijn vader dat ik bij de club terecht kwam. Ik mocht aan een talentendag gaan deelnemen en de club wilde me hebben."

Ondertussen staat Najar in het leven al verder dan menig andere 20-jarige. Hij is getrouwd en heeft reeds twee kinderen. Een alledaags tienerleven heeft hij dus niet gehad. "Ik leerde mijn vrouw, Jamie, kennen in de kerk, in de VS", laat hij lachend weten. "In onze cultuur is het normaal dat je jong trouwt. Ik ben ook heel trots op mijn twee kinderen en wat ik al bereikt heb in het leven."

"Ik heb misschien niet het tienerleven gehad dat de kinderen hier hebben, maar dat mis ik niet echt. Toen ik hier aankwam en mijn familie hier nog niet was, ben ik een paar keer uitgegaan met vrienden, maar nu ze hier zijn, gaat al mijn vrije tijd naar hen."

"Met Acheampong naar Ghanese kerkdienst"

Najar leerde zijn vrouw dus kennen in een kerk. Ook hier gaat hij nog naar de kerkdienst, maar geen alledaagse. "(lacht) Acheampong heeft me eens meegenomen naar een Ghaneese kerkdienst", legt hij uit. "Ik ben er ondertussen nog enkele keren geweest. Ok, niet helemaal wat ik gewoon ben, want er wordt veel gezongen en gedanst, maar het is een ook een manier om dicht bij God te zijn. Of ik dans? Dat gaat nog niet zo goed. (schaterlach)"

Dat hij uiteindelijk bij Anderlecht terecht kwam, heeft hij te danken aan twee mensen. "Sonny Silooy (ex-Ajax en momenteel hoofd opleiding bij DC United, nvdr.) heeft lang met Van den Brom gevoetbald. Ik denk wel dat hij met hem gepraat heeft. Ook Kljestan heeft over me gepraat bij de coach en me aangeprezen. Kljestan ken ik nog van toen we tegen elkaar speelden. Ik denk zelfs dat ik mijn eerste doelpunt in de VS tegen hem gescoord heb."

"Ik maakte de mensen wijs dat ik de broer was van... die Andy Najar"

Ondertussen is Najar helemaal ontbolsterd bij Anderlecht en de nationale ploeg van Honduras. "Ik ben de jongste van de selectie en ik speel in Europa. dan heb je wel een streepje voor. In Europa heb je veel meer mogelijkheden om je te laten zien. Maar ook in de VS werd ik al herkend hoor. Toen ik 'rookie of the year' werd, begonnen de mensen me te  herkennen op straat. Soms maakte ik hen wijs dat ik de broer was van die Andy Najar. (lacht)"

Mario Martinez en Victor Bernardez gingen hem voor bij Anderlecht, maar dat was geen onverdeeld succes. Najar is echter overtuigd dat hij het wel zal maken. "Ik denk dat zij het ook helemaal anders zouden doen indien ze op hun stappen mochten terugkeren. Ze kenden de manier van werken hier niet. Ik probeer de fouten die zij maakten niet te maken. Ik werk alle dagen hard om het te maken. En ik weet zeker dat ik de kwaliteiten heb daarvoor."