Dendoncker stijgt in hiërarchie: West-Vlaams realisme bij Anderlecht

Door Johan Walckiers

Dendoncker speelt al zes jaar bij Anderlecht. Niet de meest opvallende speler die uit de jeugdwerking van Anderlecht komt, maar op termijn misschien wel de meest nuttige. Dendoncker is niet het talent dat Youri Tielemans is, heeft niet de acties van een Kawaya of de présence van Mbemba, maar is op zijn positie misschien wel de meest volledig afgewerkte. Hij heeft zijn lichaam mee, heeft een goed positiespel, kan een lange en korte pass geven en heeft duelkracht. 

Plus, hij is leergierig en dat levert hem momenteel punten op. "Ik ben tevreden met een plaats in de wedstrijdkern, zelfs op de bank", aldus de onverstoorbare middenvelder. Zelfs uit het aantrekken van Defour, een rechtstreekse concurrent, haalt hij positieve punten. "Ik kan zoveel leren van hem. Ik wil dan ook niet verhuurd worden. Als ik mag invallen, zal ik blij zijn."

De betere van Milivojevic

En dat is momenteel zijn grote troef. Milivojevic kan zich geen tweede jaar op de bank (of zelfs tribune) veroorloven. "De beste speelt bij mij", zei Hasi gisteren. "En Leander heeft op training bewezen dat hij momenteel de betere is. Dus krijgt hij zijn kans. En ik ben best tevreden. Enkel bij de tweede goal liep iedereen uit positie. Daar moet aan gewerkt worden."

Maar goed, Dendoncker heeft het grote voordeel dat hij zowel voor Tielemans als Defour stand in kan zijn. En zelfs in de defensie kan hij depanneren, al doet hij dat veel minder graag. Een dankbare jongen dus om op de bank te hebben. En met blessures en schorsingen zal hij waarschijnlijk wel aan zijn wedstrijden komen. Het maakt dat Milivojevic waarschijnlijk mag vertrekken en dat de 19-jarige West-Vlaming straks straffe passen vooruit kan zetten.

Fan van Brugge

Dat het een nuchtere jongen is, bewees hij vorig seizoen. Toen kwam Club Brugge aankloppen, maar maakte hij snel duidelijk dat zijn toekomst bij Anderlecht lag. "Toen ik klein was, was ik fan van Club en mijn oudere broer van Anderlecht. Omdat het zoveel ruzie thuis teweeg bracht, stelde mijn moeder ons voor een ultimatum: één van ons moest veranderen. En omdat ik de jongste was, ging ik maar voor Anderlecht supporteren", lachte de onbevangen boerenzoon. 

Op zijn dertiende leverde het hem een transfer naar paars-wit op en ondertussen is hij een echte Brusselaar geworden. "Ik zit hier nu toch al zes jaar en ben mijn accent zelfs al kwijt", knipoogt hij. "Ik zit bij de grootste club van België en ik ga proberen hier door te breken. Dit seizoen wordt heel belangrijk, als leerproces, maar ik moet ook spelen. Ik weet dat Defour een serieuze concurrent is, maar als ik minuten blijf maken, zal ik hier veel progressie kunnen maken."