Laurens De Bock: volwassen geworden in 50 matchen

Door Aernout Van Lindt

Match 1 (27/1/2013): het debuut

Club Brugge nam Laurens De Bock met veel poeha en voor een groot bedrag van (meer dan) 3 miljoen euro over van Sporting Lokeren. Door de schorsing van Ryan Donk mocht hij meteen debuteren in de basis tegen AA Gent, naast Carl Hoefkens centraal achterin.

Het werd een scoreloos gelijkspel, waarin De Bock een keurige, maar niet uitzonderlijke match speelde. Een goed debuut, dat echter niet meteen zou worden opgevolgd door andere glansprestaties.

Match 2 (3/2/2013): owngoal & de eerste rode kaart 

Op match twee ging het namelijk al meteen fout. In een heel ongelukkige wedstrijd kwam De Bock meermaals in de problemen. Nog voor het kwartier tikte hij de 1-0 al binnen voor Racing Genk door een eigen doelpunt.

En het ging van kwaad naar erger: nog voor het uur moest hij van het veld met een rode kaart. De Limburgers profiteerden om er uiteindelijk nog een zware overwinning van te maken: 4-1.

Match 7&8 (14/04/2013 - 21/04/2013): grote twijfels

In de play-offs had De Bock een plaatsje gekregen op zijn lievelingsplaats: de linksachter. Dan moest het toch definitief gaan ontspringen, maar het liep helemaal mis.

In een week slikte hij twee keer een uitsluiting: zowel in Anderlecht als op bezoek in Genk kreeg hij twee keer geel. Drie keer uitgesloten worden in acht partijen, de kritiek op De Bock was vernietigend. Vergelijkingen met Birger Maertens werden gemaakt, hoongelach was het deel van de linksback.

Match 15 (17/08/2013): het dieptepunt

En nog was de kelk niet tot de bodem geledigd. De augustusmaand van 2013 was mogelijk de donkerste maand uit de carrière van De Bock bij Club Brugge. Eerst onderging hij de wet van de sterkste tegen Slask Wroclaw - waar huidig ploegmaat Waldemar Sobota in begenadigde dagen keer op keer voorbij de linksachter flitste.

Als klap op de vuurpijl pakte hij tegen Mechelen zijn vierde uitsluiting voor blauw-zwart in 15 partijen. We kunnen er weinig aan veranderen: het verhaal van Bockie was er - zeker in de media en bij de fans - de eerste acht maanden eentje van uitsluiting naar uitsluiting. De Bock verdween naar de bank of zelfs uit de selectie en miste onder andere de gewonnen topper tegen Anderlecht.

Match 19 (3/11/2013): de echte terugkeer

Eind september 2013 had Preud'homme een gesprek met De Bock, maar het duurde tot in oktober voor hij terug zijn kans kreeg. En dan nog was het van moeten: Hogli en Stenman waren geblesseerd, waardoor er maar een optie was voor de nieuwbakken coach bij blauw-zwart.

De comeback was aarzelend, omdat het hele team toen collectief ten onder ging met een 0 op 9 in de competitie tegen Kortrijk, Genk en Cercle Brugge. Maar tegen uitgerekend ex-club Lokeren stond De Bock wél pal. Hij hielp Club de nul houden en zo aanknopen met de overwinning. Preud'homme was toen trots op alle spelers die hard hadden gewerkt en De Bock haalde ons elftal van de week.

Match 36 (28/3/2014): opnieuw glansrijk tegen Lokeren

Opvallend: ook de volgende keer dat De Bock ons team van de week haalde was na een match tegen Lokeren. In een gewonnen galamatch (5-1) speelde hij heel sterk op links en liet achterin weinig tot niets door.

De kersverse papa legde heel wat maturiteit in zijn spel en bevestigde zo wat hij de tien-twalf partijen daarvoor al had laten zien: stabiliteit en degelijke partijen.

Match 50 (31/8/2014): het jubileum

Je zou het daardoor bijna gaan vergeten: De Bock is ook vandaag nog steeds geen 22 - jonger dan Meunier, nauwelijks twee maanden ouder dan Mechele - en opnieuw opgeroepen voor de nationale beloften. 

Maakt hij nog fouten? Ja. Was dat kaartje thuis tegen Grasshoppers nodig? Neen, misschien niet. Maar globaal kunnen we wel zeggen dat De Bock in 49 matchen voor blauw-zwart een serieuze groei heeft gemaakt. En tot rust is gekomen, wat hem in de jaren die komen vertrouwen moet schenken om nog beter te worden.