De verbetenheid van Romelu Lukaku: vechten tegen alweer een concurrent

Door Johan Walckiers

Vrijdagavond rond 23u30: Romelu Lukaku komt de mixed zone ingelopen met de blik op oneindig, achter hem iemand van de communicatiedienst van de Bond, die aan zijn rugzak hangt om hem te doen stoppen bij de aanwezige journalisten. De jongeman kan echter niet op tegen het postuur van Big Rom die gewoon doorstapt alsof er een vlieg op zijn schouder zit: "Ik voel niks", lacht hij uiteindelijk en weg was hij.

Scoren aan lopende band

Lukaku hoopte dat hij na het WK zijn basisplaats zou heroveren, maar Origi blijft de voorkeur krijgen. Het is altijd iets voor Lukaku bij de nationale ploeg, die met Benteke ook al een concurrent voor zich moest dulden in de WK-kwalificatie. In Brazilië moest hij dan - na enkele mindere prestaties - de duimen leggen voor Origi en die zit ook nu nog in de bovenste schuif van Wilmots.

Zaterdagnamiddag rond 17u20: de Rode Duivels spelen acht wedstrijdjes zes tegen zes. Lukaku staat te spelen als een beest en scoort aan de lopende band: subtiel lobje, vlam in het dak van het doel, via de paal... Je ziet de verbetenheid op zijn gezicht. Als hij een bal vanop dertig meter richting Mignolet jaagt en die net niet snel genoeg valt, komt er een ferme krachtterm over zijn lippen gevloeid: 'doeme toch'. Het typeert hem: de schouders laten hangen doet Lukaku niet. Hij wil vechten om één van de besten te worden en daarom staan zijn gedachten dag en nacht op voetbal.

Allemaal al eerder meegemaakt

Na de training deelt Lukaku wat handtekeningen uit en poseert voor de obligatoire selfies. Brede glimlach, ontspannen houding. Innerlijk worstelt hij met zijn invallersstatuut, maar hij weet dat enkel prestaties hem aan een basisplaats kunnen helpen. De grote, gespierde jongeman - nog altijd maar 21 - heeft het allemaal al eerder meegemaakt. Chelsea en Mourinho weet u wel. Uit die ervaring weet hij dat hij met hard werk er altijd bovenop komt. Of bent u vergeten wie ons met twee doelpunten naar Brazilië stuurde?