Analyse Alexandre Boucaut, de man die de Hel deed ontbranden

Door Johan Walckiers

We zijn er bijna zeker van dat Boucaut in aanloop naar de topper van zondag niet goed geslapen heeft. Na de commotie in 2012, waar hij ook de partij leidde/lijdde kreeg hij heel wat over zijn hoofd. Waarom had hij de match niet stilgelegd na de vele rookbommen op het veld? Nee, hij moet wel stijf van de zenuwen gestaan hebben.

In de geest van de wedstrijd mocht hij nooit geel trekken

En in zijn hoofd - als we zo vrij mogen zijn daar even in te kijken - moet hij gedacht hebben dat hij het bondsreglement nu naar de letter van de wet zou gaan toepassen. Spijtig genoeg komt er bij een voetbalwedstrijd ook altijd persoonlijke interpretatie kijken. Gevoelsmatig, weet u wel. En daarin faalde Boucaut gisteren.

Een tweede gele kaart voor Steven Defour voor het wegkeilen van een bal, al dan niet dat hij het fluitsignaal hoorde. In de geest van de wedstrijd had hij die tweede gele nooit mogen trekken. Tot dan verliep Standard-Anderlecht - een schandalige tifo buiten beschouwing gelaten - vredevoller dan de afgelopen tien jaar ooit gebeurde.

Dat doet iets met een mens: zijn eigen hoofd zien hangen

Maar met één actie zette hij de poppen aan het dansen. De Anderlecht-spelers verloren hun patron en hun kalmte. Net als de supporters, die prompt de stoeltjes van hun vak naar beneden wierpen. Niet goed te praten, maar Boucaut mag het zichzelf aanrekenen. 

Een speler die door 25.000 man uitgefloten wordt en net zijn eigen hoofd zag hangen in het vak dat hem jarenlang aanmoedigde en bejubelde, dat doet iets met een mens. Dat de zenuwen van Defour hooggespannen stonden, was te verwachten, maar zolang hij niet over de schreef ging, was er niets aan de hand.

Eens een bal buitenkeilen, waarvoor hij eerder al eens geel had gekregen, hoort niet bij het over de schreef gaan. Psychologisch voelde Boucaut de situatie verkeerd aan. En dat zal hem ook wel binnen het scheidsrechterskorps duidelijk gemaakt worden.