EXCLUSIEF: Dubbelinterview met ex-Rode Duivel Luis Oliveira en zijn zoon: "Nu of nooit"

Door Kevin De Munter

Terwijl de 31-voudig international Luis Oliveira zijn verhuis regelde naar Malta om er voor het eerst aan te slag te gaan op het hoogste niveau als hoofdcoach van recordkampioen FC Floriana, spraken we met zijn oudste zoon Mickael af in het zuidwesten van de provincie Namen aan het terrein van Couvin-Mariembourg nabij de Franse grens.

Opgegroeid zonder de aanwezigheid van papa Luis mocht hij bij Bergen als youngster al even proeven van de A-kern, maar tot een doorbraak kwam het niet. Passages in Frankrijk, Italië en zelfs de Verenigde Staten draaiden op niets uit en dus hoopt de 23-jarige aanvaller om via de lokale vierdeklasser alsnog zijn droom waar te maken.

Na de VS, Frankrijk en Italië,... probeert Mickael Oliveira het nu bij een Belgische vierdeklasser

De looks van zijn Braziliaanse idool Neymar heeft de oudste van vijf kinderen alvast mee in zijn race naar de top, maar van sterallures is geen sprake. Eerder timide, maar tegelijkertijd met een duidelijk doel voor ogen. Dát is Mickael Oliveira, want ook hij beseft dat de klok in zijn nadeel tikt. Vanuit Sardinië luisterde vader Luis aandachtig mee.

Dit gesprek vond plaats voor het officiële competitiedebuut van vader en zoon Oliveira afgelopen weekend. Luis verloor met Floriana in de slotfase met 1-2 van Mosta, terwijl Mickael met Couvin Mariembourg op 1-1 bleef steken bij Solières Sport.

Scoren deed hij dit keer niet, maar in de eerste ronde van de Croky Cup vond hij wel twee keer de weg naar de netten. Couvin-Mariembourg werd echter uitgeschakeld na een 3-2 nederlaag.

In Vlaanderen hebben we met ‘Spitsbroers’ een televisiereeks waarin het een jonge voetballer uit vierde klasse lukt om door te stoten naar de Belgische top, maar belangrijke nuance, het is fictie.

Mickael: (knikt) "Het wordt moeilijk, maar niet onmogelijk. Ik spiegel me aan het voorbeeld van Valentin Lamort, die afgelopen seizoen en op zijn 22ste een transfer versierde van Couvin naar tweedeklasser Seraing. Met mijn 23 ben ik op zich ook nog jong, maar het is nu of nooit. Ik geef mezelf nog twee jaar om op te klimmen."

Het profvoetballersbestaan is een droom die velen koesteren, maar voor weinigen is weggelegd.

Luis: (pikt in) "Er bestaat geen twijfel over de kwaliteiten van Mickael. Hij moet alleen hard werken en mentaal klaar zijn om de kansen te grijpen als ze zich voordoen. Dan zal hij niet ontgoochelen. Als het echter niet loopt zoals hij het wil, laat hij het hoofd te makkelijk hangen, terwijl hij er net de kracht uit moet halen om beter te worden."

Een vorm van faalangst als ‘zoon van’?

Luis: (instemmend) "De verwachtingen liggen hoger en dat zorgt voor extra druk."

Mickael: "Ik ben perfectionistisch en trek het me aan als ik een kans mis of een foute pass geef. Alles draait om vertrouwen en daar wil ik komend seizoen hard aan werken. Denken aan mensen die me dierbaar zijn, moet daarbij helpen."

Behoort je vader ook tot dat groepje, want hij was toch vooral afwezig tijdens je jeugd?

Mickael: (stil) "Toch wel, al was het enorm moeilijk om zonder hem op te groeien. Op school zag ik dagelijks vriendjes met hun beide ouders terwijl ik mijn eigen vader wekelijks amper vijf minuten aan de lijn kreeg. We zagen elkaar slechts een week per jaar als we op vakantie gingen naar Italië."

Luis: "Mickael was amper twee toen mijn ex-vrouw Sylvia en ik scheidden en ze naar België terugkeerde met de kinderen. Ze zijn opgegroeid zonder mijn affectie en dat spijt me."

"Ik koos voor mijn carrière bij Cagliari omdat ik wist dat de kinderen in goede handen waren bij hun mama. Dat maakte het allemaal net iets draaglijker en ik bedank Sylvia met heel mijn hart voor de opvoeding die ze hen gaf."

Had een hechtere band van Mickael een betere voetballer kunnen maken?

Luis: "Hij ís al goed, maar ja, ik had hem veel kunnen leren."

Mickael: (resoluut) "Zeker en vast. We hebben drie maanden samengewerkt en –gewoond in de korte periode dat hij trainer was bij Pro Patria vorig jaar en ik stak toen veel op. Ik kende papa wel als voetballer, maar toen heb ik hem ook als mens écht leren kennen."

Het was enorm moeilijk om zonder papa op te groeien

Toch was het geen succesverhaal Luis, want je werd al na drie maanden ontslagen bij de Italiaanse Serie C-club en Mickael raakte geen bal?

Luis: "De resultaten vielen tegen, maar organisatorisch was die club een ramp. Mickael kon alleen meetrainen."

Mickael: "Nooit heb ik daar iemand van het bestuur gezien. Geen voorzitter, niemand. Van communicatie was geen sprake en noch mijn vader, noch ikzelf kregen enig krediet."

Voor jou een nieuwe ontgoocheling nadat ook je avonturen bij het Franse Nice en zelfs in de Verenigde Staten op een sisser afliepen.

Mickael: "Een paar jaar geleden verhuisde ik naar mijn moeder in Nice om mijn kans te wagen in de Ligue 1, maar verder dan de beloften kwam ik er niet. Met haar steun vertrok ik vervolgens op eigen initiatief naar de VS om aan selectieproeven deel te nemen van de Wilmington Hammerheads, een derdeklasser in North Carolina."

"Met succes, want ik kreeg een contract van twee seizoenen. Mijn Engels was niet geweldig, maar de Amerikaanse levensstijl beviel me en ik woonde in een appartement van de club. Ik was er populair, scoorde regelmatig en gaf er de nodige assists, maar halverwege het tweede seizoen raasde er een nieuwe wind door de bestuurskamer."

"Vanaf toen was ik de zondebok als er een nodig was. Mijn aflopende contract werd niet verlengd en zo verzeilde ik bij Pro Patria, waar papa net trainer werd."

Hoewel die samenwerking maar een kort leven was beschoren, komt er volgend seizoen misschien wel een herkansing met de aanstelling van Luis als hoofdcoach van de Maltese eersteklasser FC Floriana. Zou je overwegen om Mickael in de kern op te nemen?

Luis: "Ik zal zijn prestaties op de voet volgen en als het hem lukt om het nodige vertrouwen op te doen, wil ik hem er volgend seizoen graag bij. Voorwaarde is natuurlijk dat ik er dan zelf nog aan de slag ben. (lacht)"

Het is je eerste opdracht op het hoogste niveau nadat je vier jaar geleden een punt zette achter je spelerscarrière. Intussen had je drie clubs onder je hoede in de Italiaanse derde en vierde klasse. Had je al meer verwacht van het trainerschap?

Luis: "Tijdens mijn loopbaan als speler heb ik altijd geprobeerd om de jongere spelers te begeleiden en hen hard te doen werken om hun doelen te bereiken. Ook als trainer wil ik geen stappen overslaan. De drive van bij het begin van mijn trainerscarrière is er alvast nog."

En dus werd het nu de recordkampioen van Malta. Daar gaat al enige druk mee gepaard neem ik aan?

Luis: "Floriana eindige vorig seizoen pas teleurstellend vijfde. Aan mij nu om beter te doen en die uitdaging spreekt me erg aan. De honger is groot."

Mickael: "Papa is een harde werker met bakken ervaring. Hij heeft het in zich om goede trainer te zijn en verdient deze kans."

Zou jij een Maltees avontuur zien zitten, Mickael? 

Mickael: "Dat is nog niet aan de orde, want afhankelijk van te veel factoren. Ik moet mezelf eerst focussen op Couvin-Mariembourg en daarna zien we wel."

Mocht Floriana opnieuw kampioen worden, maak je wel ineens kans op Europees voetbal. Het klinkt op z’n minst aanlokkelijk.

Mickael: "(lacht) Toegegeven, ik heb al wat beelden bekeken van de Maltese competitie, maar ik kreeg het er niet echt warm van. Als ik volgende zomer moet kiezen tussen dergelijk avontuur of een aanbieding uit de eerste klasse B of hoogste Amateurliga, blijf ik in België."

"Ik ben verknocht aan mijn vrienden, familie en heb sinds kort ook een vriendin om rekening mee te houden. Als we met Couvin onze ambitie waarmaken en promoveren, sluit ik zelfs niet uit dat ik hier nog een jaar blijf. Ik voel veel vertrouwen en wil de club iets teruggeven."

Zou het ook niet te makkelijk zijn om opnieuw voor vaders vleugels te kiezen?

Mickael: "Mensen die denken dat ik mijn plaats van hem cadeau zou krijgen, zijn jaloers en slecht ingelicht. Ik zou net zo hard moeten werken als iemand anders."

Geen woorden maar daden dus. Waar leg je de lat voor komend seizoen?

Mickael: "Ik wil de beste speler van de ploeg en reeks zijn. Zonder me boven het team te stellen natuurlijk, want ik ben iemand die hard werkt voor zijn ploeg, maar het is aan mij om te tonen dat ik de kwaliteiten heb om aanspraak te maken op een stap hogerop. Minimaal 15 goals en nog wat assists erbovenop. Die cijfers wil ik kunnen voorleggen."

Gaan we dan ook flitsen herkennen van de opportunistische, technisch begaafde goaltjesdief die Luis Oliveira was?

Luis: "Hij heeft mijn stijl. Ik herken mezelf in zijn manier van lopen en zijn balbehandeling. Hij is fysiek sterk, snel, intelligent, kan een tegenstander uitschakelen én heeft scorend vermogen."

Mickael: "Ik hou ervan om mijn tegenstander uit te dagen. Met de voeten welteverstaan. Dat zal mijn Braziliaans bloed zijn. (lacht)"

Als Club of Anderlecht komt, zal ik geen moment twijfelen

Mogelijk zullen er na dit interview veel meer ogen gericht zijn op het kleine Couvin?

Mickael: "In eerste instantie wilde ik hier zelfs niet tekenen, maar ik had geen alternatieven. Uiteindelijk is het nog een goede keuze, want dit is een van de grootste clubs uit de regio en ze beschikt over een mooie accommodatie naar Waalse normen."

Volg je het Belgisch voetbal nog Luis?

Luis: "Ja maar Couvin-Mariembourg was me tot voor kort nog onbekend. (schatert) Nee serieus, hoewel ik al jaren in Italië woon, ben Ik er nog steeds fier op om Belg te zijn. Via facebook en vrienden blijf ik op de hoogte van de resultaten van Anderlecht, want ik heb heel veel te danken aan Mister Michel."

En toch droomt Mickael luidop van Standard?

Luis: "(lacht) Het belangrijkste is dat hij speelt en gelukkig is, waar maakt niet uit."

Mickael: "Als supporter draagt Standard mijn voorkeur, maar als Club Brugge of Anderlecht komt, zal ik geen seconde twijfelen. Rouchefan of niet, Anderlecht blijft de grootste club van het land."

Succes heren!