Column Eén-twee met Klopp en Trezeguet

Klopp, én dat kilootje zout

Anfield Road, het legendarische stadion van Liverpool FC, heeft er sinds kort een attractie bij: Herr Jürgen Klopp! Met alle respect voor de waarschijnlijk uitmuntende trainerskwaliteiten van Brendan Rodgers, maar vergeleken met dat van Klopp, is zijn charisma van een bedroevend niveau.

Met Klopp haalde Liverpool een van de kleurrijkste figuren van het voetbalcircus binnen. De rekken en kasten van de fanshop van The Reds hangen en staan al vol met Klopp-merchandising, maar vooral één bepaald wit-rood T-shirt valt meteen in het oog. Op het T-shirt staan een pet en een bril afgebeeld met daaronder het opschrift ‘The Normal One’. Het is een nickname die de immer spitsvondige Klopp zelf introduceerde toen hij zich bij zijn voorstelling presenteerde als de tegenpool van José Mourinho, a.k.a. The Special One. Ik vrees echter een beetje dat de T-shirts in kwestie geen lang leven beschoren zijn en dat de pet en de bril na enkele weken troosteloos alleen zullen achter blijven zonder opschrift.

Ok, toegegeven, in Dortmund werd Klopp als een Duracell-konijn opgewonden door de Gelbe Wand die in zijn nek blies, maar in Liverpool zal The Kop ook wel zijn steentje bijdragen. En dan hebben we het nog niet over die ene keer toen Klopp in een kolkend Stadio San Paolo in Napels bijna letterlijk de neus van de vierde scheidsrechter afbeet, of die keer toen hij Shinji Kagawa bij het vieren van een doelpunt bijna over de derde ring van het Signal Iduna Park gooide.

Normaal is in deze dus een zeer relatief begrip, dat de immer stijve en conservatieve Britten misschien best met een kilootje zout nemen. Tenslotte nog dit: volgens Klopp is Liverpool FC een speciale (what’s in a name!) club die hij binnen de vier jaar kampioen wil maken en waar hij altijd het eerste en het laatste woord wil hebben …

De legerdienst van Mahmoud

Mahmoud Hassan Trezeguet, het is een naam waarvan vooral het derde deel klinkt als een klok, terugdenkend aan de gelijknamige Franse spits die furore maakte bij onder andere AS Monaco, Juventus en de Franse nationale ploeg. De Trezeguet waarvan hier sprake, binnengehaald door RSC Anderlecht als de verlosser uit Egypte, slaagt er net als zijn illustere naamgenoot in om het nieuws te halen, maar dan op een minder sportieve manier.

Trezeguet speelde nog geen minuut voor Anderlecht, maar slaagt er wonderwel in om de aandacht op zich te vestigen, wat onmiskenbaar ook een kwaliteit is. Het begon allemaal met problemen met zijn visum, waardoor hij met enkele weken vertraging bij paars-wit aankwam. Al meteen goed voor een paar pittige artikels in de kranten, maar de ongetwijfeld mediageile Egyptenaar vond het onvoldoende. Via de sociale media deelde hij een foto waarop enkele vrouwen waren gewist, waarna hij meteen getrakteerd werd op een paar stevige, gelukkig figuurlijke, zweepslagen van alle feministen die onze natie rijk is.

Maar nog was dit allemaal niet genoeg voor de nochtans minzame Trezeguet, die dan maar een doelpunt tijdens een training met de Egyptische nationale ploeg iets te uitbundig vierde en daarbij op zijn schouder viel. Resultaat: enkele weken langs de kant! En nog was de miserie voor de Egyptenaar niet voorbij, want bij het horen over zijn blessure werd zijn moeder onwel. Trezeguet ging haar meteen bezoeken, maar bij zijn vertrek naar België werd hij weer geconfronteerd met een probleem: hij mocht het land niet uit omdat hij zijn legerdienst niet correct zou vervuld hebben.

Daar slaan de Egyptische autoriteiten volgens mij toch serieus de bal mis! Want laat ons eerlijk zijn, een kerel die altijd te laat komt, vrouwelijk schoon niet kan waarderen en het bij de minste tuimelperte uitschreeuwt van de pijn, daar kan men in het leger toch niets mee aanvangen …