JOERI! JOERI! JOERI!

Het ligt niet in mijn aard om een scheidsrechter van partijdigheid te beschuldigen, maar deze keer lag het er zo dik op dat ik niet anders kan. Joeri Van de Velde, ooit zijn FIFA-badge kwijtgespeeld aan Jérôme Efong Nzolo (!), eiste vorige week tijdens de match KV Kortrijk – RSC Anderlecht een niet zo benijdenswaardige hoofdrol op.

Hij had de Brusselaars tot drie keer toe een strafschop kunnen toekennen, zelfs volgens zijn grote baas Robert Jeurissen bestond daar niet de minste twijfel over, maar hij weigerde ostentatief elke medewerking. Nochtans deed de immer theatrale Van de Velde nog niet zo heel lang geleden, meer bepaald in de wedstrijd OHL – Moeskroen, net het tegenovergestelde.

Het deed denken aan Nottingham Forest

Daar kon men hem moeilijk met de vinger der partijdigheid wijzen, aangezien hij beide ploegen een strafschop cadeau deed met een erg grote strik errond. Maar terug naar het Guldensporenstadion, vorige donderdag, waar het optreden van Van de Velde me een beetje deed mijmeren over een andere memorabele match van paars-wit, meer bepaald in april 1984.

Nottingham Forest kwam toen op bezoek in het Astridpark en had nadien alle recht om de scheidsrechter te beschuldigen van enige subjectiviteit. De vraag kwam donderdag even in me op of Roger Vanden Stock in staat zou zijn om hetzelfde kunstje uit zijn mouw te toveren als zijn vader destijds, maar een zinnig antwoord bleef uit.

Nooit zou een scheids nog drie strafschoppen fluiten voor paars-wit

Alles kan, maar wat zeker is, is dat Van de Velde na zijn onemanshow begin oktober in Leuven, de dag nadien de wedstrijd Anderlecht – KV Mechelen aandachtig bekeek. Hij dacht toen bij zichzelf: ‘Dit nooit meer!’. Nooit meer zou een scheidsrechter, om te beginnen hijzelf, nog een strafschop, laat staan drie strafschoppen fluiten in het voordeel van paars-wit.

Hij voegde in Kortrijk de daad bij het woord en net daarom kan ik niet anders de salesmanager uit Bornem beschuldigen van partijdigheid. Hij deed immers Anderlecht een groot plezier door al die penalty’s niet toe te kennen. Eén ding is zeker: Van de Velde is geen thuisfluiter!

Maarten Martens

Maarten Martens, de fijnbesnaarde middenvelder die ooit furore maakte bij AZ Alkmaar, maar vorig seizoen er niet in slaagde om De Vereniging in de eerste klasse te houden, is op zoek naar een club.

Sterker nog, Martens twijfelt zelfs of hij zijn carrière als profvoetballer nog zal verderzetten. Ik weet niet of hij al heeft nagedacht over zijn toekomst na het voetbal, maar indien niet dan kan hij misschien een voorbeeld nemen aan Paul Konchesky, de stoere verdediger van de Engelse club QPR.

Taartenwinkel

Die is niet alleen zot van voetbal, maar ook van taarten en daarom opende hij zopas … een taartenwinkel! Konchesky hoopt nog enkele jaren mee te kunnen draaien in het topvoetbal, maar denkt dus ook al na over zijn leven na het voetbal.

Ik vraag me af of er ook in onze Belgische competitie spelers rondlopen die nu al dromen van een carrière als kleine zelfstandige na hun voetballoopbaan. De heren voetballers hebben momenteel ongetwijfeld andere dingen aan hun hoofd, dus laten we ze een beetje op weg helpen.

Timmy Simons? Een tweede carrière als landbouwer is voor hem weggelegd

Zo is er volgens mij voor Timmy Simons, als hij definitief zijn schoenen aan de haak hangt, een lucratieve tweede carrière als landbouwer weggelegd. Timmy is immers altijd recht voor de raap, heeft een serieuze patat in de rechtervoet en speelt bij een club die door vriend, maar vooral door vijand De Boeren wordt genoemd.

En last but not least: destijds nam hij bij Club Brugge de aanvoerdersband over van … Boer Verheyen! Steven Defour zie ik dan weer eerder een relatiebureau uit de grond stampen, omdat hij als geen ander een duurzame relatie met wie dan ook naar werkelijke waarde weet te schatten.

Defour kan wedding planner worden

Misschien is het een goed idee om daarnaast een aantal nevenactiviteiten op te starten zoals relatietherapie en wedding planner. Defour heeft immers een pak ervaring met exen die elkaars bloed kunnen drinken en het organiseren van betoverende trouwpartijen.

En tenslotte is er nog Bjorn Ruytinx, die naar mijn bescheiden mening gedoemd is om te eindigen als slager. Niet alleen omwille van zijn bijnaam El Toro of zijn snedige acties op het veld, maar ook omdat hij volgens mij een varken, of eender welk beest, kan wurgen met zijn blote handen. En Ruytinx heeft nog een gave die als slager goed van pas komt: hij bedient zijn klanten altijd met een brede glimlach!