Column Eén-twee van de week: "Wat met Hein, de grote psycholoog?"

We schrijven het jaar 2007. Ene Steven Defour speelt met Standard een legendarische wedstrijd tegen de aartsrivalen uit Anderlecht. Op het veld lijkt Defour hopeloos op zoek naar zijn pedalen, naast het veld is hij een brutale spraakwaterval. Ik bekijk de beelden en denk bij mezelf: ‘Die jongen heeft ze niet alle vijf!’. Augustus 2015. Ene Anthony Vanden Borre bedankt bijna twee derde van zijn ploegmaats met het koosnaampje jeanetten.

Terwijl ik naar een foto kijk van een bebaarde kop met daarop een witte muts, die achter de paars-witte dugout lijkt te lopen ijsberen zonder een lichaam eraan gehecht, denk ik: ‘Die kerel is oerdom!’ Een paar maanden later is het weer van dat. Anderlecht slikt in eigen huis tegen KV Mechelen de gelijkmaker in de 94e minuut, nadat het drie strafschoppen en honderd open doelkansen miste.

Ene Glenn Claes, speler van KV Mechelen, geeft na de match een interview en zegt met veel overtuiging dat zijn club verdiend een punt pakte. Ik zit erbij, kijk ernaar en denk: ‘Hoe dwaas kan iemand zijn?!’

20 december 2015. Benito Raman mocht tegen KV Kortrijk maar een paar seconden meespelen en vond zijn moment de gloire dan maar na de match gekomen. Hij nam een micro ter hand en zong woorden die ongetwijfeld de geschiedenis zullen ingaan: ‘Alle boeren zijn homo’s!’ Voor de voetballeken: Raman viseerde daarbij niet de landbouwergemeenschap (die trouwens achteraf wel excuses aangeboden kreeg door de club AA Gent) maar wel de aanhang van Club Brugge.

Ik dacht bij mezelf: ‘Steek het verstand van die jongen in een vogeltje en het vliegt achteruit!’ Thomas Foket, nog zo’n voetballer waar wielrenners graag naar verwijzen als ze ‘niet zo intelligent’ genoemd worden, leek tot ieders verbazing het misplaatste refrein wel te kunnen smaken. Foket, hij die met meer dan 2 promille in zijn bloed achter het stuur kroop nadat hij eerder al wat andere stommiteiten in het verkeer uithaalde.

Neem het gerust van mij aan: het is allemaal geen toeval! Met alle respect voor hun voetbalkwaliteiten, maar je ziet het zo aan die jongens. Die tatoeages, die scheenlappen in hun broek, die dwaze blik in hun ogen, die overdreven nonchalance en die onvoorstelbaar heldere antwoorden bij interviews, bestaande uit een woord of drie waarvan er minstens één euh is. De uitleg is dat ze op het veld spreken met hun voeten en benen.

Maar laat in godsnaam iemand het hen dan uitleggen dat ze het daarbij moeten houden: balletje trappen, maar snaveltje dicht! Gezien zijn privésituatie klinkt dit misschien hard, maar het is net hetzelfde verhaal bij Maxime Lestienne. Je moet hem gewoon lekker laten voetballen, maar plak zijn mond dicht én doe hem handboeien aan als hij een stapje in de wereld zet. Alleen die dingen helpen!

En wat met Hein, de grote psycholoog? Waar is die als je hem nodig hebt? Hij keurt het gedrag van zijn pupil af, maar hij had het nooit zo ver mogen laten komen. Het probleem is dat een psycholoog bij zulke jongens niet helpt. Als er ergens een muur staat, dan is er een weg links van die muur en een weg rechts van die muur. Rechtdoor gaat niet, want dan loop je ertegen. Je zegt tegen die gasten dat ze rechts moeten gaan of je zegt dat ze links moeten gaan. Hein zet op het veld snel druk, geeft geen ruimte weg.

Raman heeft hij laten spelen, met zijn voeten, die van gans AA Gent en die van alle homo’s! Laatstgenoemden zijn trouwens de enige échte slachtoffers van heel deze zaak, niet de landbouwers of de supporters van Club Brugge. Heel de holebi-gemeenschap mag zich terecht geschoffeerd voelen.

En welke koppen zie je dan vlak na de feiten in de pers verschijnen: ‘Raman schoffeert fans Club Brugge.’ Hij schoffeerde ze, gebruikte dus een scheldwoord. AA Gent pleegde intern overleg over de zaak Raman. Me dunkt dat de pers dat beter ook maar eens doet …