Column Eén-twee van de week: "Volgens mij kijken de Engelsen jaloers naar het oosten en naar het zuiden"

Welk koosnaampje gaf Anthony Vanden Borre zijn teamgenoten nu weer … ? Juist ja! Maar misschien zijn alle voetballers in onze vaderlandse competitie wel … je weet wel.

Want de échte mannen, de échte beren, die vinden een winterstop maar niks en voetballen gewoon de hele feestperiode en nog lang daarna door.

Ik heb het natuurlijk over de leeuwen, waaronder ook een paar van onze Duivels, van de Engelse Premier League. Door sommigen de beste competitie ter wereld genoemd.

Aanvallend voetbal, fysieke veldslagen en dozijnen voetbalsterren: de Premier League heeft het allemaal! Maar zijn zij die deze lofzang afsteken niet blijven steken ergens tussen de late jaren ’90 en de vroege jaren ’10 (of hoe zeg je dat …)?

Je kunt niet echt zeggen dat de Engelse clubs de laatste drie seizoenen Europa veroverden. Slechts één Engelse club haalde de halve finales van het kampioenenbal.

Er zitten er nu weer drie bij de laatste zestien, maar enkel Manchester City lijkt (op papier) te gaan doorstoten naar de volgende ronde. En in de Premier League zelf zijn er momenteel een aantal zogezegde sterrenelftallen waar het op z’n zachtst gezegd allesbehalve peis en vree is.

Engelse topclubs op de dool

The Citizens zonder onze Vincent Kompany zijn niet hetzelfde als mét, het Chelsea van Eden Hazard en sinds kort ook Guus Hiddink bengelt ergens onderaan, in The Theatre of Dreams kun je terecht voor het saaiste voetbal van Engeland en in Liverpool is men nog altijd naarstig op zoek naar het Klopp-effect.

Volgens mij kijken de Engelsen jaloers naar het oosten en naar het zuiden, naar Duitsland en naar Spanje bijvoorbeeld.

Naar het aanvallende totaalvoetbal van clubs zoals Bayern München en Borussia Dortmund. Naar het buitenaards voetbal van FC Barcelona, met het triumviraat Messi, Neymar en Suarez.

En dan is er ook nog de Serie A, met clubs als Juventus, Napoli en het Inter van vandaag de dag, clubs die volgens mij elke Engelse topclub over de knie kunnen leggen.  

Schudt Leicester de oude leeuw wakker? 

Is het dan al kommer en kwel over het kanaal? Nee, want waar de grote leeuwen wat minder klauwen, zijn er drie clubs die, alleszins dit seizoen toch, aan de weg naar boven timmeren.

West Ham United sprankelt onder veldheer Slaven Bilic, geholpen door de exploten van Dimitri Payet. Crystal Palace is bijwijlen een streling voor het voetbaloog met het swingende vleugelspel van Bolasie en Zaha, gemixt met de dominante middenvelders Cabaye en McArthur.

En last but not least is er het Leicester City van Claudio Ranieri, dé revelatie van de eerste seizoenshelft in de Premier League. Riyad Mahrez en Jamie Vardy voelen elkaar aan op een haast telepathische wijze en maken het ene doelpunt na het andere, als goalgetters maar ook als stylisten.

We zouden bijna vergeten dat er in de schaduw van deze twee voetbalpareltjes meer dan degelijke voetballers rondlopen zoals Drinkwater, Kanté, Morgan, Fuchs en Huth.

Leicester zal op het einde van het seizoen niet helemaal bovenaan de Premier League staan, maar zorgt samen met een paar andere clubs misschien wel voor de revival van het Engelse voetbal. Misschien schudden zij de oude leeuw wel wakker …