Het Astridpark, een tikkende tijdbom: wanneer ontploft ze?

Als er gisteren punten verloren waren gegaan, was het hek helemaal van de dam geweest. De fans zochten naar een (extra) stok om mee te slaan richting coach en bestuur. De 'merci Herman' en 'merci Hasi' vlogen al door de kille Anderlechtse lucht, maar de detonatie werd uitgesteld aangezien de drie punten thuis bleven.

Gewond vertrouwen

Niet met goed voetbal en dat is de grootste frustratie van de meute in het Astridpark. "Dit is het slechtste wat we in 15 jaar gezien hebben", zei één van de oudere fans na de match. "Komt dit nog goed? Ik weet het niet, maar ik vrees ervoor. Uit deze groep moet toch meer te halen zijn."

Daarmee stelde hij de vraag die door heel Anderlecht waait. Is er met deze jongens niet meer te bereiken? Maar Anderlecht zit in een vicieuze cirkel. Het gewonde vertrouwen zou geheeld moeten worden met knalprestaties, maar aan het publiek kunnen ze zich moeilijk optrekken.

Deschacht probeert

Olivier Deschacht, de enige die gisteren na de match enige vorm van appreciatie kreeg - zijn naam werd gescandeerd omdat hij ongeduldig op zijn maats wachtte om de fans te gaan groeten - maande datzelfde publiek aan tot steun. Zelfs voor de half leeggelopen spionkop klonken er immers nog fluitjes.

Deschacht weet dat dat bij zijn jongere ploegmaats onder hun huid kruipt en hoopt het tij nog te kunnen keren. Eén volgende slechte wedstrijd kan de paleisrevolutie immers compleet maken. Maar één knalprestatie tegen een topper en het Park zal vieren. Zo wispelturig is dat Park dan ook.