"Ook al winnen we het EK, hier gaan we niet meer over!"

"Hier gaan we niet meer over, zelfs niet als we het EK winnen", was de vreugdeuitbarsting enorm bij Tom Helsen en co. Maar is dat niet een beetje overdreven? Een EK-winst staat qua ontlading toch nog zoveel trapjes hoger? En we moeten morgen in de finale nog een goed resultaat neerzetten met 'ons Laura'.

Maar toch: net als het EK voetbal is ook het songfestival een massagebeuren dat door velen wordt bekeken, door velen wordt geliefd én door velen wordt gehaat. Maar als we onze 'EK-groep' onder de loep nemen, dan zijn we nog niet aan de nieuwe patatten.

Ligt Ierland er al uit met een naïeve vrolijkerd? Uiteraard. Dat gaan we ook op het EK tegenkomen: vrolijk in de aanval en gaten laten liggen in de toonvastheid en de verdediging. Check. Maar Zweden en Italië kloppen, dat wordt een ander paar mouwen.

De Zweedse Frans (jawel, zo heet die jongen) is erg zelfbewust en gaat van zijn eigen sterkte uit. Hij moet het dan wel helemaal alleen doen, maar goed: doet Zlatan dat niet ook een beetje? En Italië: oerdegelijk, zoals zo vaak. En toch een pareltje, waarmee een beetje kan worden uitgepakt. Trots op de eigen taal en eigenheid, uiteraard.

Laura Tesoro zal het dan ook van haar backing vocals moeten hebben, Marc Wilmots een paar weken later van zijn backs. En laat het land dan maar gewoon in extase komen, van wat precies maakt immers niet uit.