Karl Vannieuwkerke haalt keihard uit naar scheidsrechter

De brief is vernietigend voor de scheidsrechter, die hij niet bij naam noemt. Maar Het Nieuwsblad ging op zoek en vond de man. Luc Dhondt, verdedigde zich met hand en tand. “Ik ben zelf een vader en grootvader. Natuurlijk bloedde mijn hart toen ik dat meisje zag wenen omdat ze niet mocht meedoen. "

"Maar stel nu eens dat ik ze wel had laten spelen en ze had bijvoorbeeld een been gebroken, dan was ik wel verantwoordelijk. Dan kon ik geschorst en beboet worden. Wat had hij dan geschreven? Het is toch niet omdat hij een BV is, dat de reglementen niet voor hem gelden", laat Dhondt weten. "Ik sta recht in mijn schoenen. En de hele minivoetbalwereld zal beseffen dat ik mijn werk voor 300 procent gedaan heb."

De integrale brief van Vannieuwkerke

Meneer de scheidsrechter,

U was aangeduid voor een aantal jeugdwedstrijdjes van de Vlaamse Minivoetbalfederatie tussen ZVC Eernegem en Puskas Ardooie. Het moest voor ons een leuk slotakkoord van een sportief weekend worden met twee golftornooien en een jeugdvoetbaltornooi voor de kinderen dat over drie dagen was gesmeerd en waar mijn vrouw en ik ook als vrijwilligers aan de slag waren. Het was na de tweede dag van dat tornooi dat we een laat mailtje in het postvak ontdekten. Of de dochter zondagnamiddag om vijf uur ook nog een minivoetbalmatch wou spelen met de U13 van ZVC Eernegem waarbij ze is aangesloten. Ik zag het eigenlijk niet zitten. Ze is nog maar 11 jaar en het weekend was al heel druk geweest, maar ik zou het haar wel voorleggen. Haar oogjes straalden zoveel zin uit en fonkelden zo erg dat ik niet anders kon dan capituleren.

Ze had er een hele dag naar uitgekeken en kwam aan mijn mouw trekken toen we op zondag naar een match van de U17 van Diksmuide aan het kijken waren: 'Papa, kom we moeten naar Eernegem. Het is tijd!' Toen we in de sporthal aankwamen was de match van de U11 bezig en u dus ook...met een beschamend vertoon. Toen een mama van een zoontje van tien jaar haar kind wou bevoorraden met een flesje water en daarvoor netjes achter het doel en heel dicht tegen de muur bleef, legde u de match stil om haar voor schut te zetten. Te belachelijk voor woorden. Het ging om kinderen van 10 jaar die in niets meer plezier scheppen dan in een partijtje voetbal. Maar u vond duidelijk dat u het middelpunt van de belangstelling verdiende. Toen een ander kind een iets te felle tackle deed op een leeftijdsgenootje probeerde u niet uit te leggen dat een tackle in minivoetbal niet thuishoort, maar snauwde u het kind toe dat het bij een volgende vergrijp mocht gaan douchen. U deed dat met een stem zoals ze tijdens de Tweede wereldoorlog in Duitse bunkers moet hebben geklonken.

Toen was het de beurt aan de U13. Eernegem, een sympathieke dorpsploeg, had net - na heel veel inspanningen - geïnvesteerd in nieuwe wedstrijdshirts, maar de broekjes met de nummers waren nog niet binnen. Het seizoen was namelijk nog niet begonnen. 'Zonder nummers geen minivoetbal', bulderde u. Iedereen schrok. Een brave vrijwilliger was bij de pinken en vond een alcoholstift waarmee hij bij de kinderen hun voorziene nummer op de arm schreef. Toen ik u bezig zag en de nummers op de armen bekeek, dacht ik aan Duitse kampen. Ik verdrong de gedachte gelukkig heel snel. Dan moesten de spelertjes bij u aan de tafel komen omdat u het scheidsrechtersblad wou checken. Ze moesten u hardop aanspreken met meneer drukte u hen op het hart. Twee spelertjes (onder wie mijn dochter) hadden hun kids ID niet bij. Mea culpa. In de rush van het weekend en tijdens drie dagen vrijwillige inzet voor het jeugdvoetbal er zelfs niet meer aan gedacht dat voor een minivoetbalmatch van kinderen een pasje nodig was. Ik zag dat u een scène maakte en mijn dochter en de andere jongen tranen in de ogen kregen. Ze mochten van u niet spelen. Ik kwam poolshoogte nemen. De tegenpartij, wel mensen met empathisch vermogen en emotionele intelligentie, kwam tussenbeide en zei tot drie keer toe dat het voor hen geen probleem was dat beide spelertjes zouden meespelen. Ze zagen ook dat er geen kwaad opzet in het spel was. Ze waren anderhalve kop kleiner dan de rest. Maar u was in uw eigen atelier van regeltjes voor geen rede vatbaar. Ik zag dat u achter uw bril duidelijk genoegen schepte in uw superioriteit.

Ik ben het tafereel dan maar beginnen filmen, maar ga het filmpje net als uw naam niet in de openbaarheid gooien om u tegen uzelf te beschermen. Ik heb het fragment net eens herbekeken. Het cynische lachje met een wenend kind voor u vertelt veel over wie u bent. Slijmbal van federatie-oversten die er ongetwijfeld voor beloond wordt om de letter en niet de geest van het reglement toe te passen. Misschien bent u voor hen wel de ideale scheidsrechtersbaas ook al blijkt u totaal incompetent om met kinderen om te gaan. Heeft u zelf kinderen en kleinkinderen? Ik hoop oprecht dat ze veel aan papa en opa hebben. Toen ik met een wenend kind tegen me aan de zaal uitstapte, kwamen de tongen los. Blijkbaar ziet iedereen liever uw hielen dan uw tenen en verpest u het elke week wel ergens. Ik hoop dat federaties gaan beseffen dat het net dat soort figuren zijn die we kunnen missen in de jeugdsport. Als de geldingsdrang van een scheidsrechter hun eigen motto 'fun & formation' overstijgt, kan je dat doel ook nooit bereiken.

Bovendien is het doodzonde dat sommige mensen door u gaan denken dat alle scheidsrechters machtswellustelingen zijn. Gelukkig is dat niet zo. Ik heb er de voorbije jaren veel zien passeren in Diksmuide. Jonge en iets oudere referees die gedreven worden door de passie die ons allemaal drijft: jongeren plezier laten beleven op een voetbalveld en ze daarbij aanmoedigen door ze te corrigeren en te helpen. Mannen en vrouwen die een foute inworp nog eens laten overdoen, uitleggen waarom iets wel en iets niet mag, spelertjes laten spelen als ze per ongeluk hun kids ID eens zijn vergeten en de tegenpartij geen bezwaar maakt. Waarom zouden ze dat wel doen? Fairplay en sportsmanship zijn de waarden die we allemaal prediken. Prachtig toch. Ik ben de eerste om dat soort mensen een schouderklopje en een compliment te geven. Weet dus meneer de scheidsrechter dat u te maken had met mensen die het binnen hun club elke week opnieuw voor scheidsrechters opnemen. Mensen die een speciaal programma hebben opgezet om ouders ertoe aan te zetten om langs de lijn niet te staan schelden, maar respect te betonen. Mensen die als clubmotto 'goede voetballers, mooie mensen' hanteren. Jammer dat u het door uw houding en egocentrische gedrag verpest voor zoveel mensen.

Meneer de scheidsrechter, probeer u eens in te leven in het hoofd van de meer dan één miljoen sportouders in dit land. De mensen die elke dag aan de ontbijttafel een puzzel leggen om hun kinderen op het juiste uur op de juiste plaats te krijgen. Omdat ze er zelf ook gelukkig van worden om hun kinderen gelukkig te zien. En omdat ze ervan overtuigd zijn dat sport de ontwikkeling van hun kroost ten goede komt. Wat ook zo is. U ontmoedigt die mensen, net als u de vrijwilligers die een club draaiende houden ontmoedigt. Zij worden in tegenstelling tot u niet vergoed voor de uren die ze op een club doorbrengen. U kreeg voor de drie wedstrijdjes van een uur die u zondag floot ongeveer 75 euro. Daar is een doorsnee jeugdtrainer meer dan een halve maand voor in de weer.

Ik schrijf deze open brief pas 24 uur na de feiten. Omdat ik er mezelf toe heb verplicht. Ik dacht dat mijn boosheid plaats zou maken voor gelatenheid en berusting. Maar dat is niet het geval. Integendeel. Ik word met de minuut kwader als ik eraan denk. Mijn dochter heeft vannacht voor het eerst in elf jaar geslaapwandeld. Ze is om drie uur door onze kamer gepasseerd en is in het bed van haar broer gaan liggen. Ik hoop dat er geen correlatie bestaat tussen het voorval aan uw tafel en haar gedrag. Toen ze vanmorgen aan de ontbijttafel opdook met het nummer 4 op haar arm vroeg ik haar of ze veel had gescoord gisteren. Ze lachte. Gelukkig.

Misschien ben ik hierboven politiek nog correct gebleven. Ik had mijn gevoelens en die van vele andere ouders in de zaal ook op een ruwere manier kunnen verwoorden. Die zouden dan ongeveer als volgt klinken: Dikke kloot, blijf met uw poten van de kinderen hun hobby af. Blijf zover mogelijk van het jeugdvoetbal weg. Zoek een plekje in één of ander cafévoetbalverbond! Gegarandeerd dat u daar wel eens op uw mannetje valt. We lezen het dan wel in de gazet.

O ja, en mijn welgemeende excuses dat ik dat kids ID-tje vergeten was. Het zal mij niet meer overkomen. Naar de letter van het reglement zult u wel gelijk gehad hebben, naar de geest sloeg u de bal compleet mis. Misschien moet u het Panathlon charter over de rechten van het kind in de sport eens nalezen. Ik heb het speciaal voor u hieronder bijgevoegd. Veel leesplezier.