De vraag na eerste WK-kwalificatiematch: "Wat hebben we geleerd?"

Ten eerste: het systeem is niet langer heilig

Onder Marc Wilmots konden we op voorhand opschrijven hoe de Rode Duivels zouden spelen. Met vier verdedigers, twee controlerende middenvelders en dan ofwel Fellaini ofwel De Bruyne op de 10, flankspelers en een eenzame spits die veel vrijheid kreeg en vaak op een eiland speelde.

Dat is bij deze toch veranderd: tegen Cyprus kwamen we met drie verdedigers voor de pinnen en met Carrasco en Meunier die de hele flank moesten bestrijken. Een nieuw systeem, het is wel een beetje vernieuwend en de tactische flexibiliteit kan ons enkel doen groeien in de komende maanden.

Ten tweede: het systeem is niet heiligmakend

Toch moeten we ook niet overdrijven. We mogen op de hoed van Roberto Martinez pluimen steken omdat hij meteen iets nieuws probeert, maar tegen Cyprus kunnen we ook in een 2-6-2 gewoon de drie punten pakken.

Carrasco (en Meunier) zijn nooit echt getest op hun verdedigende kwaliteiten, omdat de Cyprioten daarvoor gewoon niet sterk genoeg waren. Wél positief: Eden Hazard stond dichter bij Kevin De Bruyne en kwam ook meer aan de bal. Hij moest niet - zoals tegen Spanje - verdedigen aan de eigen zestien. Maar ook hier: de tegenstand was gewoon minder.

Ten derde: Fellaini blijft Fellaini

Roberto Martinez bracht ook Marouane Fellaini opnieuw tussen de lijnen bij de Rode Duivels. En die heeft wel degelijk zijn kwaliteiten: duelkracht, kopbalsterkte, ...

Maar hij maakte ook opnieuw een zestal fouten, pakte een verdiende gele kaart, mekkerde erop los bij de scheidsrechter, ... Fellaini blijft Fellaini. Haters gonna hate, liefhebbers vinden het allemaal geweldig.

Ten vierde: Lukaku heeft geluk én kunde

Romelu Lukaku heeft zijn status als nummer 1 bij de Rode Duivels opnieuw weten te herbevestigen. Daarbij had hij wat geluk: twee doelpunten op een blaadje, Divock Origi op een eiland tegen Spanje en Batshuayi die een elfmeter mist.

Maar: Lukaku stond wel opnieuw waar hij moest staan. Ook in Nicosia was hij vaak de enige in de grote rechthoek van de thuisploeg, maar hij weet er wel altijd iets van te maken.