Faris Haroun blikt terug: "Het ging onopgemerkt voorbij"

Als je de trajecten van je toenmalige ploeggenoten bekijkt, wat doet dat met je?

Niets. Eerlijk waar. Ik kijk alleen naar wat ik deed, hoe ik mijn familie kon helpen en wat mijn ambities waren. Ik ga niet bij mijn buurman kijken waar hij staat, hoeveel hij verdient etc. Ik focus alleen op mezelf. Je weet nooit wat er zal gebeuren in het leven. Ik heb in Engeland gespeeld, ik heb zeer goed verdiend en nu ben ik heel close met mijn familie. Het gezinsgevoel is voor mij belangrijker dan spelen bij een grote club.

Je was international (6 caps) bij Genk, maar verloor dan je plaats bij GBA. Hoopte je die plaats terug te winnen bij de transfer naar Middlesbrough?

Daar was ik niet echt mee bezig. Toen ik daar speelde en al twee jaar basisspeler was, dacht ik wel ‘waarom niet’? Ook omdat we tegen grote clubs speelden. Maar op dat moment werd de Championship nog onderschat in België. Ik speelde er twee jaar, maar het ging onopgemerkt voorbij. Doordat nu ook Kebano, Vossen en Odoi naar daar vertrokken, is de interesse wel gegroeid.

Heb je spijt dat je toen niet meer gevolgd werd?

Nee, want toen ik vertrok, wist ik al dat ik in België niet de nodige erkenning zou krijgen. Mijn hele carrière heb ik steeds hard gewerkt, maar ik heb ook altijd weinig erkenning gekregen. Waaronder ook zeker van de media. Het belangrijkste was vooral dat iedereen tevreden was over mij. Ik was een favoriet bij de supporters, ik had mijn eigen liedje. Dat doet me plezier, want dat is echt het resultaat van mijn prestaties op het veld.

Ben je bitter door dat gebrek aan erkenning in België?

Nee. Toen ik bij Genk mijn eerste contract tekende, keek iedereen me al aan als ‘de jongen met het groot contract’. Dat was voor veel spelers zo, er waren er zelfs die nog meer verdienden. Voor mij bleef het belangrijkste wel altijd hetzelfde: de prestaties. Maar dat was niet voor iedereen zo.

Je werd gezien als een van de meest getalenteerde spelers van jouw generatie. Wat doet dat met je?

Niets. Mijn vader hield me altijd met mijn voeten op de grond. Van de ene dag op de andere kan alles verdwijnen. Daar was ik me altijd bewust van en zo was ik altijd geconcentreerd op mijn prestaties.

Heb je nog steeds contact met de spelers van de generatie-Beijing?

Ja, met meerdere spelers die daarvoor ook al vrienden waren. Vincent (Kompany), Moussa (Dembele), … Zij zijn net als broers voor mij.