Grootste hoogtepunt, beste ploegmaat, grootste gemis... Franky Van der Elst doet het allemaal uit de doeken

Vijftien jaar speelde Van der Elst bij Blauw-Zwart. "Elke titel, elke beker is een hoogtepunt maar ook elke keer een ander verhaal dat er achter zit. Als je dan toch één iets er moet uit lichten dan toch de eerste titel in 1988. Omdat het de eerste was, wat het toch altijd wat speciaal maakt en omdat het de leukste titelviering was die ik me kan herinneren," vond hij.

In 1988 greep hij met Club Brugge naast een Europese finale, iets dat hem nooit lukte. "Omdat toen de uitgangspositie na de heenmatch in Brugge rianter was en omdat we ginds al snel met tien vielen na een rode kaart voor een ongelukkige reactie van Luc Beyens. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat als we die match met elf speelden we de finale zouden hebben gehaald. Dat blijft toch wel het enige gemis in mijn loopbaan," gaf hij toe.

Op de vraag wie zijn beste ploeggenoot ooit was, wordt niet getwijfeld. "De beste speler was zonder twijfel Jan Ceulemans. Caje was vooral een heel slimme speler, liep zich altijd slim vrij, was altijd aanspeelbaar. Niet de allergrootste technicus maar Jan had dat ook niet nodig doordat hij het spel graag simpel hield en doordat hij zo slim was.

"Wat Caje ook had is dat hij er altijd stond op de grote momenten. Als de ploeg hem het hardst nodig had nam hij altijd het voortouw. Daarnaast was en is Jan nog steeds ook een zeer fijne mens. Iemand met wie het een plezier was om de kleedkamer te delen," gaf Van der Elst nog mee.