Dennis, een jongen die moest knokken om er te geraken: "Ik heb nooit echt begrepen wat er met mijn ouders gebeurd is"

Dennis zijn jeugd was - om het zacht uit te drukken - niet zorgeloos. "Mijn vader, een soldaat, is heel vroeg overleden - hij was ziek, of zo... Mijn moeder is toen met mij en mijn drie broers en zus verhuisd. Niet veel later is ook mama overleden; eveneens door ziekte... - (mijmert) ik heb nooit echt goed begrepen wat hen overkomen is", vertelt hij in HLN.

"Ik ging wonen bij mijn oudste broer, die bij the Navy was, in Lagos - ik ging er naar de lagere school. Ik was twaalf jaar toen mijn broer werd overgeplaatst naar een andere staat. Het was toen makkelijker voor mij om bij mijn andere broer - hij is bij the Army - te wonen, in Kogi State. Intussen was voetbal echt wel mijn leven geworden. Terwijl mijn broer overdag ging werken, eiste hij dat ik binnenbleef en studeerde."

En voetballen was dus een kwestie van spijbelen. "Kogi State telde twee plaatselijke voetbalclubs. Op een dag glipte ik het huis uit om te gaan voetballen. Ik wist dat mijn broer om zes uur thuiskwam, en meteen na het eindsignaal liep ik zonder te douchen het veld over om naar huis te gaan. Net die ene dag was mijn broer vroeger thuis... Ineens hoorde ik mijn naam roepen."

"Mijn broer had al die tijd naast het veld gestaan en gezien hoe goed ik was. Een week later kocht hij een telefoon voor mij en regelde een test in de grootste voetbalacademie van Nigeria: de Kwara Football Academy van Clemens Westerhof (Nederlandse voetbaltrainer die het Nigeriaanse voetbal op de kaart zette, red.). De try-outs duurden vijf dagen en al na de tweede dag kwam een Engelse coach naar mij en zei: 'Stop maar, je bent aangeworven'."