Nog maar eens een nieuw systeem bij Anderlecht: de voor- en nadelen

Op de juiste plaats

Leander Dendoncker had het moeilijk om zijn beste niveau te vinden. Dat weet hij vooral ook aan zijn positie: meestal werd hij gebruikt als verdediger. Het klonk in zijn omgeving ook dat hij het moeilijk had daar zijn beste vorm terug te vinden omdat er minder moet gelopen worden.

Voor iedereen een plaatsje

Al zal Pieter Gerkens het daar niet mee eens zijn, maar voor Trebel, Kums, Dendoncker en Hanni is er zo mogelijkheid om samen te spelen. Gerkens moet met zijn polyvalentie dan de eerste invaller worden, terwijl Stanciu weer een plaatsje in de pikorde daalt.

Kums meer als spelbepalende figuur

Met Dendoncker nog achter zich kan Kums zich meer op het verdelen van het spel gaan concentreren. De voormalige Gouden Schoen moet zich zo wat minder met het recupereren bezighouden en kan meer opbouwen. De linies zouden in principe zo ook korter bij elkaar moeten spelen.

Compatibel?

Kums en Trebel samen, we hebben er nog altijd onze twijfels over. Ook op Moeskroen konden ze elkaar weer niet vinden. Terwijl Kums wel naar zijn beste niveau aan het toegroeien is, lijkt Trebel dan wat verloren. Als Kums de bal opeist, weet Trebel niet wat te doen. En vice versa blijkbaar... We hebben ze nog niet samen op hoog niveau gezien.

Verdedigend?

Zoals tegen Moeskroen weer duidelijk werd, is er ook een defensief hiaat in het systeem. Omdat Bruno en Onyekuru veel moesten komen meeverdedigen (en vooral Onyekuru dat niet altijd deed), moest Deschacht ineens naar links en kwam er zo dan weer centraal ruimte voor de spitsen.

Spitsen gekwalificeerd genoeg?

Harbaoui, Beric en Teodorczyk zien nog steeds weinig ballen vanop de flanken hun richting uitkomen. En de vraag is of ze die in dit systeem wel te zien gaan krijgen. Zoals eerder aangegeven moeten de flankaanvallers immers ook mee gaan verdedigen.