Analyse Club Brugge 2.0 is geboren: het nieuwe realisme van Ivan Leko (én het werkte meteen)

Het was op Sclessin even wennen voor zowat iedereen: in plaats van een dominant, pushend en complexloos aanvallend blauw-zwart zagen we ineens een team dat compact speelde, de ruimtes heel klein hield en strak vanuit de organisatie opereerde. In plaats van de haast voortdurende hoge pressing die we van Club gewoon zijn, werd er op specifieke momenten druk gezet op de verdediging van Standard. Een bewuste keuze, er was dan ook stevig op getraind geweest. 

Een logische keuze van Ivan Leko, die misschien wel een man is van de grote principes - aanvallend en spectaculair voetbal met veel beweging, energie en kansen - maar tegelijkertijd toch ook realistisch genoeg is om te beseffen dat hij moest ingrijpen. Hij deed het vorig jaar trouwens ook bij STVV, toen zijn attractief voetballende ploeg op een gegeven moment flirtte met de degradatie. Resultaten zijn nu eenmaal ook belangrijk, het is niet enkel de manier waarop die van belang is.

De rol van Limbombe
 

Wat afgelopen zondag vooral opviel was de rol van Anthony Limbombe. Die stond bij momenten héél laag om het gevaar van de Luikse flanken mee te neutraliseren. De 23-jarige flankaanvaller - die al weken op hoog niveau presteert  - deed zijn taak naar behoren, maar kwam offensief nauwelijks uit de verf. Daarvoor moest hij, eens aan de bal, van véél te ver komen. De defensieve stabiliteit primeerde echter, vooral geen goals slikken, was het credo. Het was bij momenten dan ook eerder een 5-3-2 dan een 3-5-2. 

Wat Club in Luik (goed) deed, was zorgvuldig z'n momenten kiezen. Prikken via Wesley en Diaby, die allebei over de nodige snelheid en explosiviteit beschikten. Na rust nam de sterk ingevallen én scorende Emmanuel Dennis - zo stilaan terug op topniveau - die rol over van laatstgenoemde spitsbroeder.

Klein probleempje: dat tegendoelpunt van een uitblinkende Carcela, dat er overigens nooit had mogen komen wegens flagrant buitenspel van 'Polo' Mpoku. Zo werden de mannen van Leko toch weer gedwongen om uit hun schulp te komen en de gekende aanvalsmachine aan te zwengelen. Een nederlaag, dat stond niet in het scenario.

Tevreden met draw

Dat leverde toch weer een kwartier sterk spel op mét verschillende kansen, maar uiteindelijk bleef het bij 1-1 na een dolle slotfase waarin Standard - op zoek naar drie broodnodige punten voor play-off 1 - nog even duchtig op de poort bonkte. Een resultaat waarmee het realistisch voetballende Club best tevreden was (ook gezien de ruime bonus in het klassement). Een beetje tegennatuurlijk - zeker voor een winnaarstype als Leko - maar logisch gezien de recente gang van zaken.

Soms is gewoon consolideren en tevreden zijn met wat je hebt ook al goed en genoeg. Alleen is het nu uitkijken welk Club we zaterdag tegen Kortrijk zullen zien. Want vergis u niet: dit keer is winnen écht wel een must. En dan is fris en dartel aanvallen misschien toch weer de beste verdediging. Het woord is aan Ivan Leko.