Analyse Hein Vanhaezebrouck en zijn vloeibare 4-5-1

Voor het eerst heeft Hein Vanhaezebrouck twee keer hetzelfde elftal opgesteld. Dat waren deze namen: Sels - Obradovic, Dendoncker, Spajic, Appiah - Saief, Kums, Morioka, Trebel, Gerkens - Teodorczyk.

Als je die opstelling bekijkt, zou je het niet meteen een 4-5-1 noemen. Wanneer paars-wit in balbezit is, komt Appiah op gelijke hoogte met Saief aan de overkant en gaat Gerkens centraal naast Morioka spelen. Dan vinden we de 3-4-2-1 die Vanhaezebrouck zo dierbaar is.

Obradovic komt dan naast Dendoncker en Spajic om de driemansverdediging te vormen. Wanneer RSCA de bal verliest, maakt Appiah er weer een viertallige achterlinie van.

Op links moet Obradovic zich enkel op verdedigen richten, aangezien Saief het hele veld benut. Op rechts neemt Appiah bijna de hele flank voor zich om Gerkens iets meer vrijheid te geven. De rol van de Franse Ghanees is dus enorm belangrijk in deze ploeg. Het was ook geen toeval dat hij tegen Zulte Waregem nog een assist uitdeelde, zijn derde in 2018.

Verder leggen Kums, Trebel en Morioka enorm veel meters af op het middenveld. De Japanner staat dan iets hoger dan de anderen om de afstand met Teodorczyk te verkleinen.

Dankzij zijn enorme werkkracht biedt Gerkens veel bewegingsruimte aan zijn medespelers. Als hij met de bal opkomt, kan Appiah oprukken op rechts. Gerkens eist vaak de bal op en daar hebben de tegenstanders het moeilijk mee, waardoor ook Teo en Morioka meer ruimte krijgen. Een essentiële rol in het systeem van Vanhaezebrouck en het is dan ook geen verrassing dat hij quasi altijd speelt.

Maar een nieuw systeem vergt een aanpassingsperiode en dat is vooral nog te zien in de defensieve overgangen. De tegentreffers van Anderlecht zijn niet zomaar toeval. Paars-wit moet simpelweg nog wennen aan die vloeibare tactiek en hopen dat ze eruit geraken tegen de start van de play-offs.