Throwback thursday naar de Belgen-WK's: 1954, ons eerste WK-puntje ooit én Rik Coppens die de wereld verovert

Ook op deze frisse donderdag keren we dus met de teletijdmachine terug in de tijd, meer bepaald naar het jaartal 1954 oftewel 64 (!) jaar geleden. Onze Rode Duivels namen in dat jaar voor de vierde keer in de vaderlandse voetbalgeschiedenis deel aan een WK, voor het eerst ook na die verschrikkelijke en verwoestende WOII. Plaats van afspraak: het neutrale Zwitserland. 

Het thuisland moest zich vanzelfsprekend niet kwalificeren, ook titelverdediger Uruguay - de wereldkampioen van 1950 - was rechtstreeks geplaatst voor de eindronde. Daar kwamen uiteindelijk nog 14 landen (inclusief ons Belgenlandje!) bij. Samen 16 stuks dus die in Zwitserland zouden strijden om die prestigieuze wereldbeker. Het WK begon op 16 juni en eindigde op 4 juli 1954. De zes speelsteden waren Basel, Bern, Zürich, Lausanne, Lugano en Genf. 

Onze kwalificatie

België werd in de kwalifcatieronde ondergebracht in Groep 2 met Zweden en Finland. Vooral eerstgenoemd Scandinavisch land was een te duchten klant de geelhemden stonden in 1950 nog in de halve finale, maar konden niet rekenen op de (top)spelers die in Italië aan de bak waren, die mochten of wilden niet meedoen. 

Uit onze vier matchen puurden we drie overwinningen en één gelijkspel, meteen ook goed voor groepswinst en dus een ticket voor Zwitserland. Sleutelmatchen waren de openingspartijen in Finland, die de jongens van de Engelse bondscoach Bill Gormlie met 2-4 wonnen dankzij een hattrick van een zekere Rik Coppens, en Zweden. Die laatste trip verliep woelig want heel wat  spelers werden zeeziek op de Oostzee. 



De match tegen de Zweden begon ook dramatisch want na nog geen halfuur keken we al tegen een 2-0 achterstand aan. Nog voor de rust draaiden we de rollen echter compleet om: 2-3! Meteen ook de eindstand. Thuis tegen de Finnen werd het 2-2, onze slotmatch voor eigen volk wonnen we met 2-0 van Zweden. Halfweg de campagne kregen we ook een nieuwe bondscoach: de Schot Doug Livingstone.

​Onze selectie

Het zullen knappe koppen zijn met een ferm geheugen zijn die zich nog veel spelers van de toenmalige WK-selectie voor de geest kunnen halen, maar de meest in het oog springende namen waren ongetwijfeld de al eerder genoemde Rik Coppens (Beerschot), Vic Mees (Antwerp) en kapitein Jef Mermans (Anderlecht).

We trokken uiteindelijk met een spelersgroep van 22 naar Zwitserland, daarbij vier mannetjes van RSC Anderlecht en Beerschot, drie van Antwerp en twee van Club Luik en Daring Club de Bruxelles. Bondscoach Doug Livingstone werd op dat bewuste wereldkampioenschap van 1954 geassisteerd door André Vandeweyer. 

Verloop van ons WK

Op 30 november 1953 werd in Zürich geloot voor de eindronde. De 16 deelnemende landen werden verdeeld over vier groepen, onze Rode Duivels belandden in Groep D met Engeland, Italië en gastheer Zwitserland. Een leuke groep met in feite allemaal potentiële kanshebbers op een plekje in de kwartfinale. 

Opvallend: door een bijzonder reglement met reekshoofden en niet-reekshoofden werden er maar twee groepswedstrijden per poule afgewerkt, daardoor kwamen onze Belgen enkel in actie tegen de Engelsen en tegen de Italianen. In die tijd leverde een zege maar twee punten op en kregen groepsmatchen die op een gelijkspel eindigden verlengingen. Het waren écht wel anderen tijden ...



Onze jongens begonnen eraan met een spectaculaire 4-4 tegen Engeland, maar drie dagen later moesten ze alweer aan de bak tegen Italië. De vermoeidheid was groot en we kregen dan ook een flink pak rammel: 4-1. Het avontuur strandde zo al in de groepsfase, maar dat ene kostbare puntje was wel ons eerste ooit op een WK. Mooi!

En daar bleef het niet bij want onze Henri 'Rik' Coppens werd door de gerenommeerde Franse sportkrant L'Équipe verkozen tot beste midvoor van het WK. Onze goaltjesdief werd ook nog eens opgenomen in het WK-elftal. Enkele maanden later zou hij als kers op de taart de allereerste Gouden Schoen ooit winnen. 

Finale

Op 4 juli 1954 mochten West-Duitsland en Hongarije onder elkaar uitmaken wie zich tot wereldkampioen zou kronen. Het werd een memorabele finale die de geschiedenis zou ingaan als het fameuze 'Wonder van Bern'. Dat zat zo: al na acht minuten hadden de Hongaren er twee in het mandje gelegd via sterspeler Ferenc Puskás en Zoltán Czibor. De buit leek zo al half binnen, of dat dachten ze toch. 



Twee minuten later tekende Max Morlock namelijk al voor de aansluitingstreffer. Nog voor halfweg in de eerste helft stond het zowaar 2-2 via Helmut Rahn. De man die zich zes minuten voor tijd ook tot held van de natie uitgroeide door de beslissende 2-3 te maken. West-Duitsland voor het eerst in z'n geschiedenis wereldkampioen. Een dag eerder had Oostenrijk al de kleine finale gewonnen, het klopte Uruguay met 3-1.