Uw redacteur in de Wit-Russische gevangenis: Absurdistan

Direct na de match tegen Engeland om 1u20 de trein nemen. 22 uur op een slaaptrein, het leek ons eens een ervaring. Ja hoor, het werd een ervaring, eentje die we niet zo snel zullen vergeten. Bij het boarden van de trein werd ons al duidelijk dat er een probleem was toen er vijf stewardessen in het Russisch aan het kakelen waren als een vol hoenderhok.

Geen transitpapieren

"U hebt geen transit voor Wit-Rusland", klonk het bij de vertaalster. Ok, maar die hebben we niet nodig , zei de Wit-Russische ambassadeur in België. En op ons reservatiepapier stond ook duidelijk vermeld dat we het niet nodig hadden! Uiteindelijk lieten ze ons dan toch instappen, maar met enige reserve.

We hadden toen al in de smiezen dat er het één en ander ging gebeuren. Na al drie keer gewekt te zijn voor de controles in Litouwen, waar men ons nog heel vriendelijk bekeek, werd het een heel andere zaak aan de Wit-Russische grens. "Papers!" 't Was niet dat het een vraag was. Befehl! Een journalistenbadge was niet 'voldoende', een fan-id wel. Dat akkoord was gemaakt met de Wit-Russische regering. Journalistenbadges waren ze vergeten. En order is order in deze landen! Welkom in Absurdistan.

Back to Lithuania!

Een streng uitziende blonde dame riep al na vijf seconden de hulp van het leger in. "You, back to Lithuania!" Oeps! Aandringen had geen zin. Al reed deze trein zes uur zonder stoppen door Wit-Rusland en eraf springen kwam geen moment in onze gedachten op. Na vijf minuten werden we onder begeleiding van de trein gehaald en naar een cel gebracht. Eentje waarvan de deur bleef openstaan, maar waar wel een gewapende bewaker werd voorgezet. Manu, onze baas, mocht wel doorrijden omdat hij een fan-id bezat.

Op de achtergrond hoorden we - na kalm de situatie uitgelegd te hebben - hoe er druk getelefoneerd werd met allerlei verantwoordelijken en uiteindelijk ging het tot bij een generaal. Intussen hadden we wel gevraagd iets om te eten te mogen kopen en één van ons twee mocht - weeral onder begeleiding van een soldaat - wat worsten, kaas en brood gaan halen. Jongens, 't was niet dat we de bossen van Wit-Rusland gingen invluchten, maar we begrijpen het...

Ineens kwam het verlossende woord: de generaal aan de lijn en die vertelde ons dat we de volgende trein naar Moskou mochten nemen. Iedereen werd op slag een stuk vriendelijker. Vijf uur later en een avontuur rijker. Supportersfederatie 1895 contacteerde nog de Belgische ambassade in Rusland - waarvoor dank - maar het was al opgelost. Op de trein kregen we nog uitgebreid excuses aangeboden van de  douaniers. Trouwens, als je begeleid wordt door drie agenten en een aantal militairen word je in een Russische trein als held onthaald. 't Was inderdaad eens iets anders...