De ups, maar vooral vele downs van de nog steeds prille carrière van pechvogel Oulare

Obbi Oulare lijkt al een hele lange tijd mee te gaan in het Belgisch voetbal, maar eigenlijk moet de zoon van Soulaymane in januari nog 23 worden. Hij maakte in het seizoen 2014/15 zijn debuut onder Michel Preud’homme bij Club Brugge.

14/15

Die probeerde hem met mondjesmaat in de ploeg te brengen, maar bij zijn eerste basisplaats kon je al zien dat hij er nog niet helemaal klaar voor was. Na 55 minuten spelen lag hij op zijn rug met krampen tot over zijn oren. Toen was hij 18.

15/16

Oulare maakte indruk in zijn eerste seizoen en het jaar nadien werd hij al aan Watford verkocht. In de Premier League speelde hij maar 5 minuten en in de FA Cup mocht hij ook een helft opdraven. Hij moest wat minuten opdoen van zijn toenmalige coach en hij trok naar Zulte Waregem.

16/17

Maar ook onder Francky Dury kwam hij nauwelijks van de bank. Hij mocht er vooral invallen en scoorde slechts een goaltje aan de Gaverbeek. Het klikte niet tussen hem en de coach, dus volgde voor hem een nieuw uitleenavontuur. Deze keer bij Willem ll, en dat was wel een voltreffer. Hij scoorde, maar vooral: hij speelde.

17/18

Oulare had zich in de Eredivisie in de kijker gespeeld en dat trok de aandacht van Antwerp. Daar begon hij goed, maar hij kreeg al snel af te rekenen met een blessure. In augustus moest hij bijna twee maanden aan de kant staan en in oktober was het weer van dat met een scheur in zijn dijbeenspier.

Na Nieuwjaar was hij speelklaar, maar na vier maanden was het weer prijs. Deze keer moest hij geopereerd worden en daarvan herstelde hij erg moeizaam.

18/19

Hij eindigde zijn uitleenbeurt bij Antwerp dus met een blessure en Watford zocht een nieuwe club om de aanvaller naartoe te sturen. Oulare ging naar Standard, waar hij eerst nog moest revalideren en daarna aan zijn conditie werken. Wanneer hij eindelijk weer fit was sloeg op het veld van Akhisarspor het noodlot weer toe.