Analyse Doen overijverige Videorefs de voordelen van het systeem teniet?

Één ingreep elke vier wedstrijden, dat werd verwacht toen we het systeem op het WK voetbal in Rusland nog eens uitgelegd kregen van de scheidsrechtersbaas der scheidsrechtersbazen, Pierluigi Collina. Met ingrepen bedoelde hij de momenten waarop een scheids effectief naar het scherm gaat kijken en de match dus geruime poos stilligt.

Om dat te beperken werden regels opgesteld. Zo zou er alleen maar ingegrepen worden bij doelpunten, al dan niet gefloten strafschoppen, wanneer een verkeerde speler een kaart zou krijgen én bij een vermoeden dat een overtreding een rode kaart zou rechtvaardigen. Bij al die zaken zou de ref dan nog eens een clear error moeten begaan.

Wanneer wel en wanneer niet naar het scherm?

Daar liep het dit weekend mis op onze velden. We zaten met een VAR (Christophe Delacour) die een schijnbaar onbenullige fase minutenlang liet beoordelen door ref Visser. De arme scheids moest Roman Yaremchuk van AA Gent er nog geel voor geven om niet helemaal een mal figuur te slaan. Diezelfde Delacour sommeerde Visser niet naar het videoscherm toen het wél opportuun was, bij de mogelijke strafschop na hands van Nurio Fortuna.

De neuzen moeten bij de arbitrage dringend in dezelfde richting. De regels voor een VAR-tussenkomst zouden duidelijk moeten zijn, maar dat zijn ze ogenschijnlijk niet bij iedereen. Ook de toeschouwers krijgen er kop noch staart aan. Zo was er ook veel protest tegen het afkeuren van het doelpunt van Club Brugge op Kortrijk. Daar was volgens velen ook geen 'clear error' in het spel.