Analyse De vloek van de recordtransfers bij Anderlecht

Defour

In de zomer van 2014 werd Steven Defour de duurste aanwinst uit de geschiedenis van Anderlecht. Hij werd voor zes miljoen weggehaald bij Porto. Door zijn verleden bij Standard bleef een deel van de supporters hem echter uitfluiten.

Defour groeide meteen uit tot een belangrijke pion bij Anderlecht en scoorde acht doelpunten op twee seizoenen tijd, maar werd uiteindelijk toch door de fans naar de uitgang geduwd. Anderlecht slaagde er wel in om Defour met winst te verkopen. Het Engelse Burnley betaalde een slordige 8,5 miljoen euro om hem binnen te halen.

Kums

Voor Sven Kums betaalde Anderlecht nog een half miljoen meer dan voor Defour. Na een matig seizoen in de Serie A bij Udinese keerde de middenvelder die AA Gent naar de tweede ronde van de Champions League had gedirigeerd terug naar België.

René Weiler was echter geen fan van Kums. Hij hield de Dilbekenaar zelfs vier weken op rij aan de kant. Tussendoor posteerde hij Kums centraal achterin in de Champions League. Dat experiment duurde welgeteld elf minuten. Dan kreeg Kums rood.

Wie dacht dat Kums zou schitteren onder opvolger Hein Vanhaezebrouck, kwam bedrogen uit. De middenvelder voetbalde degelijk, maar zonder echt uit te blinken. Ook na het vertrek van Vanhaezebrouck is dat het geval. Is hij niet compatibel met Adrien Trebel? Heeft hij een echte nummer zes achter zich nodig? Of voetbalde hij bij Gent gewoon op een wolk? De meningen zijn verdeeld.

Sanneh

Maar Kums heeft tenminste nog een basisplaats in het Vanden Stockstadion. Iets wat Sanneh niet kan zeggen.

Anderlecht legde vorige zomer acht miljoen euro op tafel om de Gambiaan naar de hoofdstad te halen. Na een paar lastige wedstrijden werd er meteen lacherig gedaan over die transfersom.

Sanneh belandde op de bank en kwam er nooit meer af. Nu praat zijn makelaar al over een vertrek bij Anderlecht. Maar welke club gaat op dit moment nog maar de helft van die acht miljoen op tafel leggen?

Stanciu

En dan is er nog Stanciu. ‘De man van tien miljoen’ die in de zomer van 2016 werd gehaald om het schrijnende gebrek aan creativiteit in het Astridpark op te lossen.

Anderhalf jaar later was de Roemeen weer weg. Sparta Praag haalde hem binnen voor amper 3,75 miljoen euro. Afgelopen winter trok Stanciu voor tien miljoen euro naar Al-Ahli. In Tsjechië lachen ze zich wellicht nog steeds een breuk. Bij Anderlecht bleef men achter met een serieuze kater.

Waarom?

Maar hoe komt het toch dat de recordtransfers het zo moeilijk hebben bij Anderlecht? Wedt Anderlecht op de verkeerde paarden? Of zorgt een hoge transfersom bij de meest gemediatiseerde club van het land meteen voor te veel druk? Waarschijnlijk is het een combinatie van de twee.

Dat de transfer van Defour moeilijk lag bij een deel van de supporters, had de toenmalige directie kunnen en moeten weten. Zijn uitspraken over Anderlecht en zijn rol in de affaire Axel Witsel – Marcin Wasilewski lagen nog te veel op de maag bij bepaalde supporters.

En acht miljoen voor een verdediger van –toen- 23 uit de Deense competitie? Dat bleek paniekvoetbal van het duo Hein Vanhaezebrouck – Marc Coucke.

Bij Kums ontbreekt dan weer dat tikkeltje meer en bij Stanciu zag het kleinste kind dat hij wel kon voetballen, maar dat het tempo hem parten speelde. In Roemenië, Tsjechië of Saudi Arabië allemaal geen probleem. Maar in de Jupiler Pro League ligt het tempo gewoon hoger.

Toekomst

Anderlecht wil deze zomer ‘Twee of drie Tadic’en binnenhalen om de jeugd te begeleiden', verwees Michael Verschueren onlangs naar Ajax. Dat klinkt natuurlijk mooi en is exact wat de fans willen horen. Maar is het ook realistisch?

Ervaren spelers uit grotere competities die als het even kan geen negatieve voorgeschiedenis hebben met Anderlecht. Natuurlijk zijn die te vinden. Maar zijn ze ook te betalen door Anderlecht, dat zo fel wil inzetten op het verlagen van de loonlast? De toekomst zal het uitwijzen.