Een volwassen Svilar keerde terug naar België: "Jullie waren op je 20ste toch ook ongeduldiger dan nu?"

Het verhaal van zijn terugkeer naar de Belgische nationale ploeg hebben we al gedaan. Maar we spraken ook over verleden, heden en toekomst met de jonge, talentvolle doelman. "Ik ben een stuk volwassener geworden", geeft hij aan. Wat ook blijkt uit onderstaand interview.

Mile, je ziet er een stuk forser uit dan twee jaar geleden.

"Qua gewicht valt dat wel mee, ik woog toen 79 en nu 81 en ik ben nog twee centimeter gegroeid. Maar ja, ik vind het belangrijk om in de gym te werken en met je lichaam bezig te zijn. Ik ben thuis ook mijn eigen fitness aan het bouwen. Ik was daar vroeger al sterk mee bezig en nu nog. Toen ik bij Anderlecht zat, vond ik dat ik breder moest worden."

Nog iets opvallend: je hebt er een hele verzameling tatoes bij. 

"(lacht en wijst) Dit zijn de initiatalen van moeder en zus, dat zijn die van mijn vader. Op mijn schouders staan de foto's van mijn vader en moeder, dit is mijn zus. Hier staat mijn geloof en daar voetbal."

Familie is heel belangrijk voor jou dus?

"Het belangrijkste. Familie is alles voor mij. Mijn ouders wonen ook voor 95 procent van de tijd in Portugal. Het is gewoon leuk om thuis te komen en mama heeft eten gemaakt en papa zit in de zetel voetbal te kijken."

Om even terug te komen op het verleden. Je begon goed bij Benfica en dan...

"Werd ik ziek. Zo gaat dat soms in het leven. Ik kreeg een virus en was 15 dagen erg ziek. Ik verloor 4-5 kilo. En in de tussentijd had mijn vervanger het heel goed gedaan. Zo snel gaat het soms."

Je maakte wel je debuut al in de Champions League.

"Het was supermooi. Maar ik heb daar wel lang op teruggekeken. Nu heb ik het achter me gelaten. Ik was jong, opgewonden... Maar als je te veel achter je kijkt, leef je niet in het heden. Ik denk er niet meer aan."

Bedoel je nu dat het slecht was?

"Nee, dat niet, maar die ziekte en dat ik uit het elftal viel... Maar ja, ik was toen in mijn hoofd er klaar voor en dat denk ik nu nog altijd."

Heb je er ook mooie herinneringen aan?

"Tuurlijk! Ik heb nog steeds het truitje van Matic. Weet je dat ik op mijn tiende al vijf dagen bij hem bleef slapen in Londen. We hebben dezelfde manager. En negen jaar later stonden we samen op het veld op het grootste Europese toneel. Dat hij mij tot die own goal dwong heb ik hem wel lang niet vergeven. (lacht)"

Over het heden dan: Benfica laat je niet vertrekken...

"(denkt na) Nee, het is meer dat ik niets gevonden heb dat voor mij perfect was om dit jaar te gaan spelen. Daarna hebben we afgesproken dat ik ging blijven. Maar ik ben 20 en heb geen haast. Als ik het hele jaar bij Benfica B moet spelen, is dat geen probleem. Mijn tijd zal wel komen. Of België een optie was? Niet echt. Later misschien, maar niemand kan zeggen wat er volgend jaar of binnen vijf jaar gebeurt."

Je zegt dat je tijd hebt. Twee jaar geleden klonk dat anders toen je Anderlecht verliet.

"Kijk: ik, mijn familie en mijn vrienden weten wie ik ben en voor de rest kan ik niet veranderen hoe ze over me spreken. Dat boeit me ook niet. Ik zeg alleen: moest ik toen geweten heb wat ik nu weet over Benfica zou ik exact hetzelfde gedaan hebben."

Wat bedoel je?

"De manier van werken, de omkadering, het leven daar... Het is een topclub in alle mogelijke geledingen. Trouwens, kijk eens naar buiten. In Portugal is het 35 graden. Ik heb zo'n weer al drie maanden niet meer gezien."

Eigenlijk ben je Weiler dankbaar dat hij je niet wilde gebruiken?

"(lacht) Weiler dankbaar? We praten over voetbal, niet over leven en dood. Het had invloed op de keuze die ik maakte, maar hij koos ook voor wat hij dacht dat het beste was voor het elftal. Ik moest me daarbij neerleggen."

Hier zit een veel volwassenere jongeman dan twee jaar geleden. 

"Misschien heb ik mijn mentaliteit wel gewijzigd. Maar jullie waren op je 20ste toch ook ongeduldiger dan nu? Ik ben ook geduldiger en volwassener geworden. Dat is normaal zeker?"