Analyse De coach die iedereen wat vergeet, maar fantastisch werk levert in de JPL League

Er waren veel twijfels rond Belhocine bij zijn aanstelling, maar die zijn intussen helemaal verdwenen. Hij heeft de fans op zijn hand gekregen en dat doet hij in zijn heel eigen stijl. Belhocine is zeker niet de meest rustige in het trainersgilde. Een aimabel en grappig man voor en na de wedstrijd, een zenuwpees tijdens.

De grinta van de coach op het veld

Belhocine staat negentig minuten lang voor zijn dug out om instructies te schreeuwen. Ook wel topsport... Maar daarmee heeft hij wel de goodwill van het Carolo-publiek verworven. De fans zien dat hij zich elke keer helemaal smijt en alles ervoor over heeft om de grinta in het elftal te krijgen.

Dat zien ze graag in het Zwarte Land: spelers die hun truitje natmaken. Belhocine was echter ook niet te ijdel om zijn principes aan te passen. Hij wil zijn elftal graag hoge druk zien spelen, maar overdreef daar begin dit seizoen in. Charleroi pakte te veel tegengoals en hij liet zijn spelers geen constante pressing meer spelen. 

Bescheiden, maar gedreven

Tussen de twee interlandperiodes pakten de Zebra's zo 13 op 15. Belhocine stond bij Anderlecht al bekend als een perfecte people manager, maar als T1 moet je meer afstand houden van je spelers. Dat deed hij ook, maar toch wil zijn kern hem volgen. De trainingen zijn dan ook leuk. Lang, maar veelal met de bal en altijd met een doel.

Belhocine kreeg de kans om zich opnieuw te bewijzen als hoofdtrainer en is die met beide handen aan het pakken. Hij klopt zich daarbij niet zelf op de borst, maar benadrukt telkens het collectief, wat de spelers en de directie ook appreciëren. Als hij ze naar play-off 1 kan leiden, zal hij niet langer vergeleken worden met Mazzu, maar zijn eigen erfenis gecreëerd hebben.