Opinie Anderlecht moet spelers ook een houvast bieden, een zekerheid waar ze op alle momenten kunnen op terugvallen

Dat Anderlecht mooi voetbal wil spelen, is uiteraard bewonderenswaardig, al mag er ook niet overdreven worden zoals bij de eerste tegengoal. Dat er weinig moois te bewonderen viel de laatste twee weken is echter een feit. Er wordt te veel geschipperd, vooral in de as van het veld.

De ene week Alexis Saelemaekers op de tien, de andere week Verschaeren, dan weer eens met Vlap en Saelemaekers naast elkaar en met één verdedigende middenvelder... Een vast systeem met duidelijke keuzes zou het de spelers ook makkelijker maken. "We moeten verschillende systemen kunnen spelen en een speler heeft geen vaste positie, maar speelt waar het team hem nodig heeft", herhaalde Frank Vercauteren al verschillende keren.

Club Brugge als voorbeeld

Maar is dat niet willen rennen vooraleer zijn jonkies kunnen lopen? Een speler valt graag terug op iets wat hij kent. We nemen hier het voorbeeld van Club Brugge. Heel de kern weet dat er één verdedigende middenvelder is (Rits of Balanta) en dat Vormer die komt bijstaan als het nodig is. Een duidelijke 4-3-3, met vooraan de nodige speelruimte voor de aanvallers. 

Anderlecht streeft dat ook na, maar de spelers hebben het blijkbaar moeilijk met voor de hand liggende tactische richtlijnen: infiltreren vanuit het middenveld, verticaal spelen en posities innemen bij balverlies. Tegen Oostende zag men ook dat de jongeren het initiatief schuwen als ze op achterstand komen. 

Het komt ook allemaal neer op kwaliteit en vorm. Verschaeren trapt al weken geen deuk in een pakje boter meer, Lokonga speelt nog niet op het niveau dat hem wordt toegedicht en Saelemaekers zoekt te veel de moeilijke oplossing op. 

Zenplek

Vooraan is er weinig presence door het ontbreken van infiltrerende middenvelders en het feit dat Roofe het op kracht en lengte nooit gaat halen van de centrale verdedigers. Daarom ook dat er een profiel als Fellaini wordt gezocht: groot, recupererend en een gast die oorlog gaat maken. 

Op de moeilijke momenten moeten ze kunnen terugvallen in een automatisme, waar iedereen weet waar hij moet lopen en niet te veel moet nadenken. Even de rust opzoeken. Maar die zenplek heeft paars-wit nog niet gevonden.