Opinie Didier Lamkel Ze: 'Het uilskuiken van Yaounde'

Lamkel Zekerheidje vanop elf meter

We schrijven minuut 56. Antwerp, dat tot dan toe de tanden stukbeet op een stug KV Kortrijk, krijgt een strafschop toegekend. Kolfje naar de hand van Mbokani en Refaelov, die samen al acht van de negen pingels omzetten dit seizoen. De verbazing is groot wanneer niemand minder dan Lamkel Ze de bal opeist.

Dat uitgerekend de Kameroener, van wie ondertussen bekend is dat hij niet het scherpste potlood uit de doos is, dit aandurft is tegelijkertijd zorgwekkend en hallucinant. Een 23-jarige snaak, nog geen 50 wedstrijden op de teller, haalt het in zijn hoofd om aan de hiërarchie te tornen. Mbokani en Refaelov scoorden immers al strafschoppen toen kleine Didier nog naar school ging.

Lamkel Zegtdatnietwaaris

Dat Mbokani en Refaelov, toch niet de minste persoonlijkheden op de Deurnese velden, zelfs niet de moeite nemen om in discussie te treden met Lamkel Ze, is veelzeggend. Verder dan wat molenwiekende armen en schuddende hoofden geraken de Antwerpse topschutters niet.

En Didier? Die staat vol vertrouwen klaar. De bal nog even goedleggen wanneer de ref floot -hij moest de bal maar eens slecht raken-, en klaar was hij om de ban te breken. Dat Lamkel Ze slecht trapte en Jakubech de bal zou stoppen, stond in de sterren geschreven. Karma, weet je wel…

Lamkel Zeddalweg?

Een kwartier later zit de match er op voor de Kameroener. Antwerp staat intussen 0-1 in het krijt -karma, weet je wel…-. Onder luid gefluit van ‘zijn’ publiek verlaat Lamkel Ze het terrein, kop tussen de schouders. Als na de spelers nu ook de fans nog hun geduld verliezen, lijkt het einde nabij. Dat Didier linea recta de catacomben inliep en als een dief in de nacht vertrok, is slechts een voetnoot. Wanneer wordt het uilskuiken een wijze uil?