Opinie Niemand lacht nog met ambities Charleroi of met Belhocine: duracellkonijnen op en naast het veld

Charleroi staat derde, voor ploegen als Antwerp en Standard, die bijna dagelijks worden opgevoerd in de Vlaamse media. Een gebrek aan sexy uitstraling? Misschien. Maar wat ze op het veld laten zien, daar dromen veel ploegen van. Zeker wat ze laten zien in 2020. Tijdens de eerste seizoenshelft ontsnapte Charleroi regelmatig eens, maar in het nieuwe jaar hebben ze eigenlijk zelfs nog te weinig gekregen naar gelang het geleverde spel. 

Duracellkonijn aan de zijlijn

In Antwerp én in Brugge werden ze niet ten volle beloond. Niemand speelt graag tegen Charleroi. Je weet dat je geen tien kansen gaat krijgen en je weet ook dat één snel uitgevoerde aanval prijs kan zijn. Er werd begin dit seizoen nog gelachen met Karim Belhocine. Er werd voorspeld dat hij één van de eersten zou zijn die zou vliegen.

Tja, wie had kunnen dromen dat het zo'n match zou zijn. Belhocine staat heel dicht bij zijn spelers en weet al snel wie er een aai over zijn bol moet krijgen. Maar we durven zweren dat hij tijdens een match evenveel calorieën verbruikt als de elf op het veld. De keren dat hij zich op de bank gaat zetten, zijn op één hand te tellen. Voor de rest maakt hij optimaal gebruik van zijn trainerszone: roepen, fluiten, gesticuleren, mee koppen...

Europees

Charleroi is gewoon zo'n geheel dat voor elkaar door het vuur wil gaan. Waar de ene speler de steken van de andere opraapt. Neem nu zo'n Mamadou Fall: razendsnel, maar tactisch niet de sterkste. Busi en Morioka geven hem elke keer de nodige rugdekking. Over Morioka gesproken. Wie had gedacht dat die als verdedigende middenvelder ging renderen? Straffe vonst!

De Zebra's spelen op enthousiasme en dan denk je dat zoiets wel een keer gaat opgeraken. Maar die verslapping wordt niet geduld door hun trainer en door hun publiek. Fysiek staan de Carolo's helemaal bovenaan de voedselpiramide. Hun ambitie is dan ook Europees voetbal. En niemand die nog lacht...