Interview Yannick Ferrera blaast 40 kaarsjes uit in Saudi-Arabië: "Toen voelde ik dat het tijd was om te vertrekken uit België"

Yannick Ferrera, eerst en vooral, ben je gezond gebleven?

Ferrera: "Ja en nee. Toen ik terugkeerde naar Saudi-Arabië om de competitie af te werken testte ik zonder symptomen positief op het coronavirus. Ik ben toen twaalf dagen in mijn hotelkamer gebleven en sindsdien heb ik altijd negatief getest."

En heb je veel hinder ondervonden van de coronacrisis in Saudi-Arabië?

"In maart brak het virus uit en toen ben ik een maand niet uit het hotel geweest. Dat viel best wel mee want het was een groot hotel met een winkelcentrum en een fitness, maar de trainingen en de matchen lagen toen wel stil.

Na een periode in België keerden we in juni terug naar Saudi-Arabië, waar er toen 4.000 tot 5.000 nieuwe besmettingen per dag waren. Je vraagt je dan wel af waarom we de competitie moesten afwerken met al die risico’s. De competitie is dan toch hervat met veel testen en we zijn erin geslaagd om ons te redden. Op zich heeft het niet veel veranderd aan mijn leven daar. Alleen de uitstapjes naar Dubai of Bahrein als we een dag of twee vrij hebben zitten er nu niet meer in."

Snel redden en dan kijken of er meer mogelijk is.

Je bent nog maar net terug in Saudi-Arabië. Hoe lang ben je ditmaal in België geweest?

"Tien dagen maar. En morgen (24 september, nvdr.) vliegen we naar de andere kant van het land voor een trainingskamp van twee weken. Door de coronacrisis mogen we niet op stage in het buitenland en over drie weken begint de competitie al."

Het heeft lang geduurd voor de redding een feit was, maar het is jullie toch gelukt. Je tekende bij voor twee jaar, maar wat zijn de doelstellingen voor het nakende seizoen?

"Onze terugronde in de competitie was heel goed, dus we hopen dat we die lijn doortrekken en voor een verrassing kunnen zorgen. Maar in de eerste plaats moeten we onszelf zo snel mogelijk zien te redden want we willen niet meer bibberen tot aan het einde. Kortom, snel redden en dan kijken of er meer mogelijk is."

Je zult de vraag al vaak gehoord hebben, maar we gaan ze toch nog eens stellen. Hoe schat je de Saudische competitie in tegenover de Belgische?

"Op individueel vlak lopen hier veel goede spelers rond, maar het tempo ligt hier toch een stuk lager. Dat is toch het grootste verschil. Misschien is dat wel te wijten aan de hoge temperaturen. Over de omkadering kan ik niet klagen. De velden, kleedkamers en begeleiding zijn dik in orde. Bij de grote clubs is er een betere infrastructuur dan bij veel Belgische clubs."

Je wordt veertig, proficiat daarvoor. Is het een leuk geschenk om op je verjaardag aan de trainingen te beginnen?

"Dankjewel.  Onze laatste match was op 9 september. Nog maar twee weken geleden dus, maar ik heb het hard gemist. Dat we op mijn verjaardag opnieuw aan de slag mogen is dan wel een leuk geschenk (lacht). Het is en blijft toch hetgeen wat ik het liefst doe in mijn leven: trainingen en matchen voorbereiden. En het contact met mijn spelers natuurlijk."

Veertig jaar en toch al zo veel jaar actief als T1 in het profvoetbal! Dat is zeer uitzonderlijk. De mensen vergeten vaak hoe jong je was en nog steeds bent.

"Mensen zagen me toen als de trainer van 31 jaar die veel geluk heeft gehad en meteen aan de slag mocht bij Charleroi. Dan vergeten ze wel wat ik allemaal heb moeten doen vóór dat debuut. Zes jaar bij de jeugd van Anderlecht, twee jaar als analist, een jaar in Saudi-Arabië en een jaar bij Gent. Ik heb er hard voor moeten werken en heb ook vaak gehoord: ‘We kiezen niet voor jou maar voor een ex-speler’."

VERKEERDE PERCEPTIE

Ondertussen heb je al vijf clubs gehad in België. Heb je van bepaalde keuzes spijt gehad? Van je periode bij Waasland-Beveren bijvoorbeeld?

"Het was niet de beste keuze, maar achteraf bekeken heb ik er geen spijt van. Ik paste niet bij de club en de club paste niet bij mij. Ik heb er wel iets bijgeleerd, ervaring opgedaan en ook nieuwe mensen leren kennen. Ik heb nergens spijt van. Ik heb elke dag het beste van mezelf gegeven en dan kan je jezelf moeilijk iets verwijten, ook al heb ik zoals elke trainer weleens verkeerde keuzes gemaakt."

Vindt je nu een zekere stabiliteit terug bij Al-Fateh?

"In oktober zal ik hier een jaar aan de slag zijn. Dat was bij KV Mechelen ook het geval. Ik heb vijf clubs getraind in België en de mensen hebben een verkeerde perceptie daarover. Overal waar ik geweest ben waren de resultaten niet slecht gezien de omstandigheden. Bij Charleroi waren we nieuw in eerste klasse en we waren gered na 25 speeldagen. Dat is toch een mooie verwezenlijking. Bij STVV eerst net niet gepromoveerd en daarna kampioen met 9 punten. Bij Standard, onder moeilijke omstandigheden, zijn we van speeldag 11 tot 29 opgeklommen van de laatste naar de zesde plaats. Op de laatste speeldag verloren we van Mechelen waardoor we naast play-off 1 grepen, al wonnen we nog wel de Beker van België. En daarna een seizoen met 48 punten bij KV Mechelen. Nét niet voldoende voor play-off 1, maar wel het beste resultaat van de club sinds de hervormingen. Toen ik bij Waasland-Beveren ontslagen werd (halfweg de competitie, nvdr.) stonden we voorlaatste en dat was aan het einde van het seizoen nog steeds het geval.

Al bij al toch goede resultaten dus, maar toch is er bij de mensen een verkeerde perceptie ontstaan. Ik voelde toen dat het tijd was om te vertrekken. Geen enkele Belgische eersteklasser dacht nog aan mij. Toen dacht ik: waarom niet ergens anders aan de slag gaan? En ik voel me hier goed."

Een verkeerde perceptie, zeg je. Hoe denk jij dat de mensen oordeelden over jou?

"‘Ah Ferrera. Arrogant.’ Dat heb ik vaak gehoord en gelezen, maar ik heb nooit begrepen waarom. Ik ben uiterst bescheiden. Misschien omdat ik zelfzeker ben. Dan kom je bij veel mensen arrogant over. Zou het dat zijn? Ik ben op mijn 31e begonnen als hoofdtrainer en dan vragen mensen zich al snel af ‘waarom krijgt hij die kans en ik niet?’ Vanaf dag één heb ik veel vijanden gehad. Omdat ik een job kreeg. Als je dan op je 34e een job bij Standard krijgt worden nog meer mensen jaloers. Misschien is dat de reden waarom de perceptie rond mijn persoon en mijn werk negatief is.

Als ik geen gezondheidsproblemen heb, dan heb ik nog 20 jaar carrière voor me liggen.

Maar je kan gerust gaan navragen bij de clubs waar ik gewerkt heb… Ik ben overal erg professioneel, gedreven en heel gepassioneerd te werk gegaan. Die perceptie is er nu, maar ik wil die niet koste wat het kost veranderen. Laat de mensen maar denken wat ze willen, ik heb daar geen enkel probleem mee. Ik woon en werk niet meer in België en ik voel me hier geapprecieerd voor wie en wat ik ben. Vroeger had ik daar wel problemen mee, maar nu steek ik mijn tijd daar niet langer in."

Je hebt nu net dat nieuwe contract ondertekend, tot 2022. Heb je plannen om daarna, of ooit, terug te keren naar België als trainer?

"Wat ik de laatste jaren geleerd heb is dat je helemaal geen plan moét hebben. Ik had een plan, tot ik bij Standard ontslagen werd. Je weet uiteindelijk nooit wat de toekomst brengt. Mijn enige doelstelling is om het de komende twee jaar zo goed mogelijk te doen bij Al-Fateh. Daarna zullen we wel zien of er opportuniteiten komen. Als trainer mag je eigenlijk niet verder zien dan een paar weken."

Dan is de volgende vraag een moeilijke. Je hebt onder Michel Preud'homme gewerkt en hij is onlangs, op zijn 61e, gestopt met het trainersvak. Ga jij ook nog meer dan 20 jaar door?

"Ik zeg vaak: 'als ik geen gezondheidsproblemen heb dan heb ik nog 20 jaar carrière voor me liggen'. Mooi, toch? Als je al acht, negen jaar achter de rug hebt. Ik sta elke dag met plezier op om mijn job uit te oefenen en zolang ik me daar goed bij voel zal ik het blijven doen."

Een slotvraag: uit die toch al vrij lange carrière, waar ben je het meest trots op?

"Op het feit dat ik altijd eerlijk en correct ben geweest met iedereen. Niet op een overwinning, resultaat of beker. Ik ben altijd mezelf gebleven in deze moeilijke voetbalwereld. Dat maakt mij en mijn ouders fier en dat is voor mij het belangrijkste.

Als je iets wil bereiken moet je soms je waarden opzij schuiven, maar dat heb ik nooit gedaan. Er werd weleens gezegd dat ik té veeleisend was. Maar mijn drijfveer was steeds excellence, voortreffelijkheid. Ik geloof daarin en ik probeer daarom de hele club in die richting te duwen. En dan duiken er verhalen op van ‘hij wil niet trainen want het gras staat te lang’. We hadden toen op lang gras kunnen trainen, of met te weinig ballen. Maar schiet de club daarmee op? Ik ben trouw gebleven aan mijn waarden en daar ben ik heel fier op."

Dankuwel, Yannick. Succes met het seizoen dat er zit aan te komen en geniet van je verjaardag!

"Zal ik doen!"