Lukaku moest als jeugdspeler zich soms echt inhouden: "Ik dacht: ik wil u dood en ik kan dat ook doen, maar ik ga dat niet doen"

"Toen ik bij Lierse speelde, begon ik het op te merken", zegt Lukaku. "Niet zozeer bij de Waalse ploegen, maar als je speelde tegen Beerschot, Lokeren, KV Mechelen... Het zijn vooral de ouders. Spelers durfden niet te praten. Zij wisten dat ik hen achteraf zou opzoeken in de kleedkamer."

"Geen enkele speler heeft het ooit gedurfd om negatief tegen mij te praten, de ouders wel. Zij riepen dingen zoals "bananeneter", "vuile neger" of in Antwerpen "voeze zwette"."

"Ik ben Belgisch, maar ben Congolees opgevoed. In mijn cultuur scheld je niet naar ouders", vertelt hij nog. "Dat doe je niet, ook niet bij je eigen ouders. Je toont altijd heel veel respect. Ondanks de frustraties, ging ik niet antwoorden op dat soort verwensingen. Maar diep vanbinnen had ik zodanig veel woede dat ik me op het veld ging afreageren."

Hij snoerde hen de mond met doelpunten. "Ik zei tegen mezelf dat ik 2 goals ging maken, dat werden er dan 5. Ging ik er 1 maken, dan werden dat er 3. Je kan je daarin boos maken, maar dat zal je naar een plek van woede brengen waar je niet wil komen. Ik ken die plek, maar ik wil er niet geraken. Ik heb te veel te verliezen." 

Lukaku hield zijn doel voor ogen: op zijn 16de in de eerste ploeg van Anderlecht staan. "Dat betekende ook dat ik mijn frustraties en emoties moest onderdrukken. Er zijn momenten geweest waarbij ik dacht: "Ik wil u dood. En ik kan dat doen, maar ik ga dat niet doen.""