Interview Onur Kaya, kind van Neerpede en Arnhem: "Vitesse gaf me de kans die ik bij Anderlecht niet kreeg"

Onur Kaya (35) droeg nooit de kleuren van Anderlecht als prof: op 15-jarige leeftijd verliet de Brusselaar Neerpede en ging hij naar Vitesse Arnhem, waar hij de kans kreeg om zijn start te maken. Hij zou er in totaal 81 wedstrijden spelen alvorens terug te keren naar België, bij Sporting Charleroi. 

Hallo Onur, kun je ons vertellen hoe het kwam dat je destijds van Anderlecht naar Vitesse bent gegaan?

De redenen voor mijn vertrek waren simpel: ik was toen 15 jaar en had geen profcontract in zicht. Ik kreeg een semi-profcontract aangeboden om te beginnen. Eind 2001 waren er bij de nationale jeugdploeg scouts van Vitesse aanwezig. Het is in Nederland gebruikelijk om bij de nationale leeftijdsteams te scouten. Théo Bos, inmiddels overleden (bijgenaamd "Mister Vitesse"), en Pascal Jansen, die nu AZ-coach is, hebben contact met ons opgenomen. De keuze was snel gemaakt aangezien ze mij een driejarig profcontract aanboden. Vitesse had toen al een zeer goede reputatie bij de jongeren. 

Je bent niet de enige jonge RSCA-speler die er vertrekt, zelfs niet de enige jonge Belg in het algemeen.  Tegenwoordig krijgen zij meer kansen... 

Anderlecht geeft de jongeren vandaag de dag veel meer kansen en dat is heel goed. Toen al waren de jeugdploegen van paars-wit in mijn ogen gelijkwaardig of zelfs beter dan die van Ajax. Toch nam Ajax in de 10-15 jaar die volgden het overwicht op sportief gebied. Dat is jammer. En het is overal in België hetzelfde, dingen zijn veranderd. Jonge Belgen gaven in die tijd vaak de voorkeur aan Nederland. Denk maar aan jongens als Vertonghen of Vermaelen. Als ze het niveau hadden om bij Ajax door te breken, moesten ze dat natuurlijk ook in België hebben gekund. 

Vitesse speelde op dat moment niet in de Eredivisie. 

Nee, dat niet, maar voor mij was het eerlijk gezegd wel de beste club. Qua jeugdwerking, infrastructuur,..., zoals overal in Nederland was dat prima. Vervolgens leerde ik daar hoe ik voetballer moest worden en heb ik er mijn beste jeugdjaren beleefd. We speelden niet altijd voor de Europese plaatsen, maar we mikten op de top 8 door goed voetbal te brengen. Vitesse Arnhem blijft in mijn hart en ik zal hen eeuwig dankbaar zijn dat ze mij die kansen gegeven hebben. 

Vond je Arnhem een ​​voetbalstad?

Qua grootte is het natuurlijk niet te vergelijken met Brussel, Amsterdam of Rotterdam. Het is een kleinere stad met ongeveer 100-150.000 inwoners. De gemiddelde opkomst was wel ongeveer 15-16.000 mensen, en voor de grote wedstrijden speelden we voor meer dan 20.000 mensen. Dat is het bewijs van een stad die leeft voor zijn club. 

Je vertrok in 2010, net voordat de club werd overgenomen.

Ja, door een Georgische of Russische zakenman, ik weet het niet meer. Ik heb het nieuwe Vitesse dus nooit echt meegemaakt, maar ik weet dat de club stilaan zijn Nederlandse identiteit verloren heeft en dat is jammer. De club werkte in mijn tijd echt vaak met lokale jonge spelers.

Daarna keerde je terug naar België, meerbepaald naar Charleroi. Was het voor jou nodig om door te breken in België?

Ja, toch wel. Ik voelde de drang om hier door te breken. Ik voelde me niet meer gevolgd bij Vitesse. Ondanks dat ik vaak titularis was in de Eredivisie, werd ik bijvoorbeeld niet meer opgeroepen voor de U-21 van België. Voor mijn overstap naar Nederland werd ik wel geselecteerd voor de nationale jeugdploegen. Dat was jammer, maar er was weinig aan te doen. Charleroi is het team waarmee ik mezelf kon profileren, ik heb er ook geweldige jaren gehad. 

Je hebt weinig Europees gespeeld, slechts 5 wedstrijden met Zulte Waregem. Maar het is wel heel toevallig dat je je enige Europese doelpunt maakte ... tegen Vitesse . 

Dat is het lot, dat! (lacht). Dat was waarschijnlijk het beste moment uit mijn carrière: in Europa spelen en de kans krijgen om het op te nemen tegen de club die je gelanceerd heeft. En dat met Zulte Waregem waar ik zulke geweldige jaren heb beleefd, het was fantastisch. 

Je profdebuut bij Vitesse, je periode bij Zulte en Europees spelen tegen Vitesse: zijn dat de mooiste periodes uit je carrière? 

(aarzelt) Nee, ook al is het symbolisch. Mijn terugkeer naar België en Charleroi, een zeer familiale club, waar ik de titel in tweede klasse won ... Daarna KV Mechelen waar we ook de beker en de titel in tweede klasse pakten. Uiteindelijk heb ik een carrière waar ik trots op ben. Uiteraard heb ik van sommige dingen spijt, zoals iedereen, maar elke stap was positief. Alleen in Lokeren, waar de coach me minder vertrouwde, was het moeilijker. 

Volg je donderdag het duel tussen Anderlecht en Vitesse, je twee ex-clubs?

Ik zal proberen, ja. Wat betreft het zeggen voor wie ik zal supporteren... Dat is moeilijk (lacht)! Vitesse blijft de club waar ik negen jaar heb doorgebracht, waar ik prof ben kunnen worden... . Dat is niet niks, maar Anderlecht is mijn eerste club en voor mij nog steeds de grootste club van België. Moge de beste winnen, dat is alles wat ik ga zeggen. Ik reageer als een politicus (lacht). Het moet in ieder geval een open wedstrijd worden want het zijn duidelijk twee teams die dol zijn op de bal. 

Je maakte deel uit van de generatie van Kompany, je stond met hem samen op het veld. Was hij al een leider in hart en nieren?

Ja, je zag al op 14-jarige leeftijd dat hij zo'n karakter had, ook al kun je op dat moment niet zien wat een persoon zijn ideeën zullen zijn over voetbal. Hij heeft altijd wel leiderschap gehad.

Het zien van het aanvallende voetbal dat hij probeert te spelen, doet dat je denken aan wat je toen als jonge ket zag?

Anderlecht heeft altijd offensief willen voetballen. We moesten show verkopen! Het probleem is dat je ook resultaten nodig hebt, anders worden de fans ongeduldig. Momenteel heeft Brugge voorsprong op Anderlecht, maar paars-wit blijft in mijn ogen veruit de grootste club van België. Hopelijk herstellen ze snel.