De Rode Duivel die lang moest wachten, maar telkens de slimste keuze maakte: "Ik heb mijn carrière goed opgebouwd denk ik"

Faes was op 15-jarige leeftijd al voorbestemd om ooit Rode Duivel te worden. Hij kwam in 2012 als 13-jarige over van Lierse en maakte grote indruk bij de paars-witte jeugd. Jean Kindermans zei toen al dat hij een geboren leider was.

Dat samen met een gezonde dosis agressiviteit en een goeie techniek bezorgde hem het A-label bij Anderlecht. Dat zijn de jongens van wie verwacht wordt dat ze gaan doorstromen naar de A-ploeg. Het liep echter anders.

Geen kansen onder Hasi en Weiler

Uiteindelijk zou hij geen enkele match voor de A-ploeg spelen aangezien eerst Besnik Hasi en daarna René Weiler niet op hem rekenden. Hij werd uitgeleend aan Heerenveen en Excelsior. Na die laatste uitleenbeurt was het genoeg en nam hij zelf de touwtjes van zijn carrière in handen.

"Ik had al uitgemaakt dat ik niet meer wou uitgeleend worden", zei hij toen hij tekende bij KV Oostende, waar hij een contract voor drie jaar kreeg. "Dat geeft me rust in mijn hoofd."

In moeilijke omstandigheden groeide Faes aan de Kust uit tot een steunpilaar. Hij legde er een basis en werd bijzonder geapprecieerd. Hij bleef er twee jaar en vertrok daarna naar Stade Reims.

Man van zijn woord

Na zijn eerste seizoen daar was er al interesse uit de Premier League, maar hij had zijn voorzitter beloofd dat hij minstens twee jaar zou blijven als ze hem daarna zijn transfer gunden. Zo gezegd, zo gedaan.

Toen Leicester City vorige zomer kwam aankloppen, herinnerden Faes en zijn entourage preses Jean-Pierre Caillot aan zijn belofte. Maar die wou ineens wel de hoofdprijs. Uiteindelijk werd het 17 miljoen. Niet slecht voor een jongen die bij zijn club van opleiding nooit een kans kreeg.

"Ik denk dat ik tevreden mag zijn over de keuzes die ik gemaakt heb in mijn carrière. Ik heb het goed opgebouwd", zei Faes vorige week. Ondanks een tegenvallend seizoen van Leicester trekt Faes er meer dan zijn streng. Over Wesley Fofana, de man die hij moest vervangen, wordt er niet veel meer gesproken.

Onder Roberto Martinez kreeg hij één keer vijf minuten speeltijd in een match die al gespeeld was. Nochtans gingen er toen al stemmen op om hem te laten spelen. Hij zag Bornauw en Debast hem in de pikorde voorbijsteken, wat pijn deed. Maar een onvertogen woord kwam er niet uit. Hijzelf was immers overtuigd dat hij het tot international ging schoppen. Domenico Tedesco gaf hem gelijk...