Interview Het afscheidsinterview van Jonathan Legear: "Terugkomen uit de dood, zoals ik deed, is even mooi als titels winnen"

Jonathan, in 2021 zei je dat je waarschijnlijk nog twee seizoenen als prof in je had. Twee jaar later hou je je aan je woord...

"Ja, het was gepland. Achteraf is het geen gebrek aan wil of kwaliteit, maar ik ben 36 jaar en als ik door had willen gaan, had ik concessies moeten doen, mijn trainingsprogramma moeten aanpassen... Tegenover de andere spelers is dat niet correct. Ik stop liever dan niet meer 100% te geven."

Ik heb mensen blij gemaakt

"Ik begon mijn carrière op 16-jarige leeftijd, ik ben 36. Het is een rond getal, het is een carrière van 20 jaar en ik denk dat dat helemaal niet slecht is."

Gezien je blessureverleden zouden weinig mensen gedacht hebben dat je het tot je 36ste zou volhouden.

"Ik geloof dat ik met meer consistentie een andere carrière had kunnen hebben, en daar ben ik me van bewust ... Laten we zeggen dat als ik had geprofiteerd van wat ik van mijn 16 tot mijn 22 jaar had bereikt, als ik andere keuzes had gemaakt, ik in grotere clubs had kunnen spelen. Ik had ook meer interlands gehad."

"Maar als ik in de achterom kijk...Drie Belgische landstitels, drie bekers, de beste statistieken in de Europa League in 2010. De droom van elk kind is om prof te worden. En ik heb niet enkel gespeeld, maar ik was ook kampioen. Ik haalde een kwartfinale van de Europa League. Ja, ik had blessures, maar sinds een paar jaar ben ik gespaard gebleven. Bovenal heb ik slecht beïnvloede keuzes gemaakt, zoals tekenen in Rusland, waar ik mezelf een beetje begroef."

Is dat de grote spijt? De onverstandige keuzes?

"Ik denk dat het over het algemeen een succesvolle carrière is geweest. Maar ja, ik heb mijn carrière in handen gegeven van makelaars en daar had ik geen controle over. Maar ik ben net zo trots dat ik uiteindelijk terug heb kunnen stuiteren. Toen ik bij Olympiakos tekende, dacht ik echt dat ik daar ging spelen. In een grote traditieclub. Maar ik speelde geen minuut."

Ik kreeg een 10/10 van de Belgische pers, dat kunnen maar weinig spelers zeggen

"Daarna volgde Blackpool, waar ik ook niet speelde. Ik heb meer dan een jaar verloren. Iedereen zei dat ik dood en begraven was, terwijl ik twee jaar eerder nog één van de beste spelers in de Jupiler Pro League was. Ik tekende bij Standard, de club van mijn hart, voor een contract lager dan dat van een U21-speler."

"Ik moest me opnieuw bewijzen en daar werd ik twee keer verkozen tot speler van de maand, ik speel PO1, ik scoor tegen Anderlecht... Dan ook bij STVV. Voor mij is zo terugkomen uit de dood, toen ik op mijn dieptepunt was, zo mooi als trofeeën of titels."

Je had in je hoogtijdagen weinig selecties voor het nationale team, maar je wedstrijd tegen Oostenrijk op 12 oktober 2010 is legendarisch geworden...

"Zoals ik al zei, als ik de juiste keuzes had gemaakt... Ik zeg niet dat ik een van de onbetwiste starters van deze gouden generatie zou zijn geweest, maar ik zou daar mijn plek hebben gehad. Ik had misschien een internationale carrière kunnen hebben zoals Nacer Chadli, een goeie vriend van mij."

Maar zoals je zegt, die selecties kunnen ze me niet afpakken. Die bepaalde wedstrijd herinnert iedereen zich. Ik kreeg een 10/10 in de Belgische pers, daar kunnen weinig spelers op terugkijken (glimlach). Het is een kleine kers op de taart van mijn carrière, zullen we maar zeggen. Ik heb mensen blij gemaakt."