Interview Titularis Anderlecht spreekt voor het eerst over traumatische gebeurtenis: "In het begin kijk je altijd over je schouder"

Na de wedstrijd tussen Anderlecht en Racing Genk moest er lang gewacht worden in de catacomben van het Lotto Park voordat een speler van RSCA naar het interview kwam. En uiteindelijk was het Ludwig Augustinsson, een van de meer discrete basisspelers van Brian Riemer, die met een brede glimlach verscheen.

Een glimlach die hij niet verliest als het gaat over de controverse rond de VAR: "De wedstrijd opnieuw spelen? Is dit een grap?" zegt hij. Sindsdien heeft Augustinsson natuurlijk wel beseft dat dit alles niet grappig was voor RSCA.

Maar het was ook een unieke gelegenheid om te praten met de Zweed sinds de trieste gebeurtenissen in Brussel op 16 oktober. Ludwig Augustinsson was die avond op het veld, het enige lid van het Zweedse team dat daarna terug moest keren naar Brussel om zich bij zijn club te voegen.

Ludwig, we hebben niet met je kunnen praten sinds die verschrikkelijke avond van 16 oktober tijdens België-Zweden. Hoe heb je die situatie beleefd?

Het was op dat moment natuurlijk een zeer stressvolle situatie. Het is moeilijk uit te drukken, maar ik was erg bezorgd om mijn familie. Ze waren niet in het stadion, maar wel in Brussel, en met die schutter die zich richtte op Zweden, stel je je het ergste voor. Nu heb ik wat afstand genomen van dit alles, maar de eerste dagen waren inderdaad behoorlijk moeilijk.

Omdat je, in tegenstelling tot je andere Zweedse teamgenoten, in Brussel woont, heb je meer gelegenheid gehad om erover na te denken...

Ja, natuurlijk. In het begin kijk je een beetje over je schouder. Maar de club was er om ons, mij en mijn familie, te steunen. Je moet vooruit, zo normaal mogelijk leven.

We hebben je gezien in de gang van het Koning Boudewijnstadion, aan de telefoon. Je leek behoorlijk bezorgd, natuurlijk...

Ja, natuurlijk. Ik was erg verdrietig over wat er met landgenoten was gebeurd, maar op dat moment wilde ik ook zeker weten dat mijn familie veilig was, omdat ik niet wist of ze buiten waren of thuis. Toen ik hoorde dat ze in orde waren, was ik gerustgesteld. Maar toen het in Brussel gebeurde en ze de schutter niet meteen oppakten, was het behoorlijk stressvol.

Heb je overwogen om later bijvoorbeeld een bodyguard te nemen...?

(hij aarzelt) Nee, niet echt. De club heeft me gesteund, als ik iets nodig had, waren ze er. Zoals ik al zei, kijk je in het begin een beetje over je schouder, maar je moet daarna je leven leiden, vertrouwen hebben.

Hoe was de sfeer in de Zweedse kleedkamer tijdens de rust?

Het was... (hij aarzelt) Een vreemd gevoel. Mensen waren bang, vroegen zich af wat er gebeurde, want zoiets was ons nog nooit overkomen, begrijp je? Het was moeilijk. Terug het veld op gaan? Mentaal waren we niet echt "daar". En na wat er met Zweden in de stad was gebeurd, leek het niet juist. Het zou niet respectvol zijn geweest. En dat begreep iedereen heel goed.

Nu voel je je goed en gelukkig hier in Anderlecht. Zie je jezelf langer blijven?

Ik voel me heel goed, ja, ik voel me thuis, echt. Ik hou ervan om voor deze club te spelen, voor deze supporters. We zullen zien wat er aan het einde van het seizoen gebeurt, maar ik sluit een langer verblijf hier niet uit. Ik heb een contract en daar moet ik me aan houden, maar ik ben gelukkig hier en de club weet dat. Mijn familie is hier ook gelukkig. We zullen zien hoe de dingen verlopen (glimlach).