Als Union zichzelf verloochent is het maar een doodgewone ploeg. En dan is de nummer 6 uit de Bundesliga een niveau of twee te goed voor de leider in de Jupiler Pro League. De Brusselaars kwamen afwachtend aan de start, niet bij machte (of niet willend) om de druk te zetten die we van hen gewend zijn.

Nachtmerriestart

Blijkbaar niet meteen de beste keuze, want na tien minuten stond het 0-2. Eerst rammelde de verdediging langs alle kanten toen Nkounkou op wandel ging en Chaibi in het geharrewar zijn voorzet kon binnenduwen. Zeven minuten later verloor Lapoussin de bal aan de zestien van Frankfurt en 7 seconden later lag de bal aan de andere kant tegen de netten.

Chaibi zag aanvalsmakker Kaladzjic helemaal vrij lopen, want drie Union-verdedigers liepen naar de man met de bal en de 'nummer 9' van de Duitsers werd helemaal vergeten. Chaos. 'Een kat zou er haar jongeren niet meer in vinden', zou ons vader zeggen. Het duurde een halfuur vooraleer we het echte Union te zien kregen. 

En ineens... keert het helemaal

Misschien was het wel door Burgess, die met een stevige beuk - en bijbehorende gele kaart - eens liet voelen dat zijn ploegmaats geen respect mochten tonen. In ieder geval was de ommekeer duidelijk. Frankfurt mocht de bal geen minutenlang meer rondspelen en overal op het veld werd druk gezet. L'Union normal quoi!

Amoura ging rond het halfuur in de zestien druk zetten en kende zelfs succes. Hij snoepte de bal af van Skhiri en bood Rasmussen de 1-2 aan. Het was ineens wel al Union wat de klok sloeg. Dat had het ook gebleven als de verdediging - en Burgess in het bijzonder - niet aan flateren was geslagen. 

De altijd betrouwbare verdediger bood de Duitsers zowaar twee grote kansen aan, maar Lindner voorkwam erger. Een vreemde eerste helft, met heel wat spelwijzigingen. De tweede helft was heel wat duidelijker: Union was baas. En niet een beetje... In een regie van Cameron Puertas.

Oververdiende gelijkmaker

Ze zetten Frankfurt vast op de eigen helft en gaven hen zelfs geen kans meer tot counteren. Wat was dit? De gelijkmaker had in die periode altijd moeten vallen, maar Nilsson miste twee grote kansen. Derde keer goeie keer toen Rasmussen een bal tussen verdediging en keeper dropte en de Zweed er zijn lang been tegen zette: 2-2. Oververdiend!

Maar toen pakte Vanhoutte zijn tweede geel en moest Union met tien verder. Op dat moment toonde Aleksander Blessin dat hij durft, stalen cojones: een spits voor een spits erop brengen. En gewoon vol voor de aanval blijven kiezen. 

Union hield de 2-2 en de kwalificatiekansen vast. In Frankfurt volgende week zullen ze wel meteen bij de les moeten zijn, maar ze kunnen de Duitsers aan. Dat bewezen ze in het Lotto Park.