Anderlecht neemt afscheid van clubicoon die altijd in de schaduw stond: 'De man die zelfs Lukaku verbood te vloeken'
Foto: © photonews
De kans bestaat dat u zondag verbaasd keek naar de taferelen na de winst van Anderlecht tegen Genk. Er werd een man op de schouders genomen die u meestal niet op de voorgrond ziet. Alle Neerpede-boys bejubelden hem. Ja, Hubert Lemaire is een icoon van de club.
Eén van de weinig overblijvers van 'het ancien régime' en dat wil al veel zeggen. Hubert Lemaire overleefde de woelige jaren na de overname door Marc Coucke. Het was gewoon logisch, want de fysiektrainer van Neerpede werd op handen gedragen door iedereen die met hem werkte.
Geliefd door iedereen
22 jaar werkte hij voor de club en was er een vertrouwenspersoon geworden. Nooit in de schijnwerpers, maar o zo belangrijk in de schaduw. Hij was de fysiektrainer van de beloften, de laatste horde voor de eerste ploeg. Maar Lemaire was meer dan een fysiektrainer voor de jeugd.
Sardella, Debast, Verschaeren, Leoni, Amuzu en Stroeykens liepen na de zege meteen naar hem. Lemaire was de man waar ze hun zorgen en lasten mee konden delen. In de catacomben kwamen Anouar Ait El Hadj en Bilal El Khannouss hem hun truitje geven. Het respect voor hem is groot.
Lemaire was immers meer dan een fysiektrainer, hij was een opvoeder. Hij gruwelde ervan als hij één van de Brusselaars het populaire vloekwoord 'pu***n' in de mond hoorde nemen. Tot op de dag van vandaag zal je Debast of Lukaku 'purée' horen roepen.
Uren met Trebel een heuvel oplopen
Want jawel, toen Anderlecht zijn pensioen op sociale media aankondigde, was Big Rom één van de eerste om te reageren met paars-witte hartjes en een treurend gezichtje. Volgden snel: Saelemaekers, Frutos, Kljestan, Canesin, Proto, Lukebakio, Musonda, Doku, Foulon, Delcroix, Kawaya... Te veel om op te sommen.
"Tic, tic, tic, tac, tac, tac", het zal voor altijd in de oren van de jeugdspelers klinken als ze nog eens aan een opwarming beginnen. Binnenkort komt er een boek met zijn verhalen uit. Er zal onder meer instaan hoe hij met Adrien Trebel naar de 'skipiste' op Neerpede trok om hem er tientallen keren de heuvel te laten oplopen om hem fit te krijgen.
Of hoe hij Sambi Lokonga pushte toen die fysiek achterbleef. De man stond hoog aangeschreven bij zowat alle A-trainers van Anderlecht. Enkel met René Weiler was er af en toe wel eens een discussie. Het wordt misschien niet genoeg benadrukt, maar zulke mensen heb je nodig in je club. Ook al weet het grote publiek nooit dat ze er zijn.
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
