Waarom Frankrijk de ideale tegenstander is om de heilige band tussen fans en Duivels te herstellen

We zagen onszelf al bovenaan de affiche staan. Of eerder, we zagen onszelf al in de rechterkolom staan. Die ons (waarschijnlijk) naar Slovenië zou sturen en vervolgens naar de winnaar van Turkije-Oostenrijk. Natuurlijk weten we dat het ons in 2016 niet goed afging om een "makkelijke" route op papier te hebben; we weten ook dat we in 2018 door het vermijden van de makkelijke route een legendarische reis hebben gemaakt.

Maar toch: winnen op woensdag zou het EK van de Rode Duivels aanzienlijk vergemakkelijkt hebben. In plaats daarvan staan we weer tegenover onze aartsvijand: Frankrijk, die ons in 2018 en 2021 heeft uitgeschakeld. En daarachter is er het Portugal van... Roberto Martinez.

Toch, is er hier geen stof voor een nieuw legendarisch verhaal? De Fransen verslaan, eindelijk, en dan onze voormalige coach terugvinden, zou dat niet de mooiste manier zijn voor deze bleke Rode Duivels om de vernedering van die fluitconcerten in Stuttgart uit te wissen, die zo slecht werden ontvangen door de hele groep?

Het publiek zal zich achter de Duivels scharen... omdat het Frankrijk is

Iedereen werd deze donderdag wakker met een negatief gevoel, een vorm van verdriet die je alleen voelt na een grote ruzie met je geliefde. Maar het is geen breuk of scheiding. Je verandert niet zo gemakkelijk van paspoort!

Nog beter: met zo'n tegenstander in de volgende ronde zullen de supporters van de Duivels geen andere keuze hebben dan onmiddellijk de rijen te sluiten, zich te verenigen en alles te geven. Omdat het Frankrijk is, die tegenstander die lange tijd de luidruchtige buurman was die we leuk vonden, maar sinds 2018 veel meer is geworden. Als er één ding is dat het Belgische publiek niet meer wil meemaken, zijn het de (zelfs vriendelijke) plagerijen van de Franse supporters.

Zou dezelfde steun onmiddellijk zijn gekomen als we tegen Slovenië hadden gespeeld in het makkelijkste deel van het schema? Wat zou de reactie van het publiek zijn geweest als we tegen een bescheidener tegenstander die we "zouden moeten" domineren, op een gelijkspel stonden na 45 minuten? Als Slovenië een gevaarlijke counter kreeg, zouden de Belgische fans dan een redding van Koen Casteels toejuichen, of zouden ze hun verdediging uitfluiten?

Tegen Frankrijk maakt het niet uit of onze Duivels zich kwalificeren voor de kwartfinales met een "Deschamps-achtig" voetbal, na 120 matige minuten en via strafschoppen. De manier doet er deze keer weinig toe. Alles wat we willen is de kwalificatie. En als die er komt, zullen de fluitconcerten slechts een slechte herinnering zijn...