Jesper Fredberg nu ook in de vuurlijn: volgende coach zal maar beter geen 'verbeterde T2' zijn

Er zijn tekenen die niet liegen. De ongewone nervositeit en zelfs een vorm van (relatieve) agressiviteit tegenover vragen van een journalist afgelopen zaterdag, verraadden de bezorgdheid van Brian Riemer. De Deen wist dat hij in gevaar was als de dingen niet snel zouden verbeteren, en hij had niet de middelen om ze te verbeteren.

De tactische middelen, om te beginnen. Dat lijkt al duidelijk te zijn sinds vorig seizoen: Riemer botste geleidelijk aan tegen zijn beperkingen. Zeer sympathiek, positief, in staat om een groep te creëren en deze mee te nemen in een project, bleef hij uiteindelijk een assistent-trainer: zodra de eerste obstakels zich aandienden, stuitte Sporting erop, zonder dat Riemer de benodigde vastberadenheid had om ze te overwinnen. Laat staan de ideeën.

Een mix van slechte keuzes en pech

Men kan hem ook vreemde keuzes verwijten: weinig kansen voor jongeren, een onveranderlijk tactisch systeem dat niet het beste haalt uit de kwaliteiten van zijn spelers, voorspelbare wijzigingen. Kan hem de technische en tactische onbekwaamheid van veel van zijn sleutelspelers worden verweten? Niet noodzakelijk. Kan hem de ontelbare blessures worden verweten die Anderlecht dit seizoen en aan het einde van vorig seizoen hebben verminkt? Zeker niet.

Men kan hem daarentegen wel verwijten dat hij eeuwig aarzelde op het middenveld, niet in staat was om definitief afscheid te nemen van fantoomspelers zoals Yari Verschaeren of Anders Dreyer, zijn aarzeling om Theo Leoni vorig seizoen tot een onbetwiste basisspeler te maken. Tot dinsdag en zijn vreemde beslissing om Mats Rits terug te brengen naar het middenveld en Leander Dendoncker naar achter te trekken, gaf Brian Riemer soms de indruk het spel niet te "voelen".

We hebben de blessures genoemd: weinig coaches zouden zonder Dolberg, Vertonghen, Hazard, om er maar een paar te noemen, kunnen missen. Maar sommigen hebben veel minder middelen tot hun beschikking en geven vanaf dag één de indruk een plan te hebben - Timmy Simons bijvoorbeeld bij Westerlo. Overduidelijk vond Brian Riemer geen oplossing, en verandering was noodzakelijk.

Jesper Fredberg heeft geen uitweg meer

Maar vanaf nu zal Jesper Fredberg op de voorgrond staan. Sinds het begin gaat het woord achter de schermen rond - en eerlijk gezegd, ook bij het publiek - dat Brian Riemer, zoals bij Brentford, slechts een assistent is. Een soort "super-assistent" waarvan de schaduw-T1 Jesper Fredberg zou zijn, bij wie bekend is dat hij betrokken was bij de opstelling van het team en bij veel trainingen aanwezig was.

We kunnen deze beschuldigingen niet bevestigen of ontkennen, maar één ding is zeker: Fredberg had tot voor kort een goede rol. Die van de sportief directeur die mooie beloftes doet, leuke deals sluit (Vertonghen, Foket, Dendoncker...) berekend om het publiek gerust te stellen, en niet wordt bekritiseerd om het gebrek aan spelkwaliteit. Recentelijk zijn de zaken wel veranderd. Supporters beseffen dat Fredberg zijn zomermercato heeft verprutst, te veel heeft beloofd voor te weinig resultaat.

Brian Riemer moest het doen met een kern die niet per se evenwichtig, geoptimaliseerd of op maat was. Men vraagt zich af in hoeverre hij enige zeggenschap had in de samenstelling van zijn groep. De volgende trainer van RSC Anderlecht zal niet zo meegaand zijn, en als het Kasper Hjulmand is, kan hij niet worden beschuldigd van tactische beperkingen. Het zullen die van de kern zijn die aan het licht zullen komen. En die kern, die heeft Fredberg opgebouwd...