De eerste helft tussen Charleroi en Kortrijk zal absoluut niet de geschiedenis ingaan als de meest bevlogen 45 minuten uit de Belgische voetbalgeschiedenis. Slaapverwekkend was het woord dat bij de meesten in gedachten schoot.

"Jacky, Jacky Mathijssen"

De 4400 (!) supporters van Charleroi hadden dat blijkbaar wel verwacht, want na een kwartier werden de eerste spandoeken tegen het bestuur van Abbas Bayat reeds ontrold. Daarnaast was de schreeuw om Jacky Mathijssen ook tot aan de overkant van het stadion te horen. Een duidelijke wenk van de fans dat ze het niet eens waren met het ontslag van Mathijssen.

Wat gebeurde er dan wel? Bitter weinig. De eerste helft werd karig opgefleurd door een goede kans voor Rossini die Franquart zijn schot zag blokken en één voor Mboyo. De mooiste actie kwam op naam van Losada. Die dribbelde enig mooi drie Kortrijkse verdedigers en schoot toen nipt naast. Daarmee moesten de supporters in het Stade du Pays het zo wat stellen. Niet echt spectaculair te noemen.

Weinig beterschap

Charleroi hing als los zand aan elkaar, maar Kortrijk deed daar bitter weinig mee. Hopen op beterschap bij het begin van de tweede helft was als hopen op een spoedige splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. IJdele hoop! Wel enige beterschap bij Charleroi dat het evenwicht herstelde en op de bal ging jagen.

Veel zoden bracht dat niet aan de dijk, want kansen bleven even schaars, evenals goed voetbal. De beste kansen, als we al van 'best' mogen spreken, waren voor Rossini en Gueye, maar hun kopballen brachten de respectievelijke doelmannen amper in de problemen. Helemaal op het einde was de beste kans voor de ingevallen Serwy, maar deze miste onbegrijpelijk.

Charleroi had het heel moeilijk in het begin van de partij, maar herstelde het evenwicht in de tweede helft. De kans voor Serwy te buiten gelaten, leverde dat bijna niets op. Maar ook Kortrijk ging mee in het lage niveau van de tegenstander en dat leverde een partij met een scoreloos gelijkspel en weinig kijkplezier op.